Jo & Pol
Wat vind je van het proces? Het is een vraag die me de voorbije dagen door nogal wat mensen is gesteld. De meeste vragenstellers koppelen er – zonder het antwoord op de eerste vraag af te wachten – meteen een tweede en een derde aan: Wat dat toen ook al zo dat Jo Lernout en Pol Hauspie zo openlijk tegenover mekaar stonden? Verwondert het je dat die twee zo sterk verschillen in hun verdediging?
Het antwoord op die twee laatste vragen is eigenlijk vrij simpel: twee keer nee. Er was vroeger geen reden toe dat Jo en Pol mekaar probeerden vliegen af te vangen. Alles liep zoals (min of meer) gepland. Al krijgt die laatste opmerking natuurlijk een wat wrange bijsmaak, nu Pol Hauspie in zijn pleidooi schuldig pleit. Jo en Pol waren tien jaar geleden onafscheidelijk als een Siamese tweeling. Je merkte wel een verschil in aanpak: Jo was wat jovialer, Pol wat corrigerender tegenover het personeel, maar in een dubbelmanagement lijkt me dat perfect normaal en ook wenselijk.
De breuk is er – voor zover we er natuurlijk zicht op hebben – gekomen op het moment dat Jo Lernout een beruchte persconferentie houdt. Berucht, omdat hij daar voor de eerste keer in het openbaar zegt: “There’s nothing wrong with being smart.” Berucht ook omdat Jo tegenover de pers volhoudt dat het aandeel van L&H nog vlot gekocht wordt. Berucht tenslotte, omdat na die persconferentie Pol Hauspie volledig uit beeld verdwijnt.
Dat Pol een zware depressie overhield aan het L&H-debacle, is genoegzaam bekend. Ook heeft hij – en dat in tegenstelling tot Jo – nooit nog met de pers gesproken. Het schrille contrast tussen Pol en Jo kwam zeer sterk tot uiting bij de aanloop naar en het begin van het proces. Terwijl Jo zijn onschuld bleef uitschreeuwen in interviews voor alle mogelijke media, hield Pol de lippen stijf op elkaar. Het enige wat ik hem sinds het faillissement hoorde zeggen: “Ik heb u niets te zeggen. Ik wacht het proces af.”
Beide voormalige captains of industry zijn in de aanloop naar hun persoonlijke verdediging zo verschillend omgegaan met alle mogelijke beschuldigingen dat een verschil in aanpak van die verdediging ook wel wat te verwachten was. Maar of dat het verhoopte resultaat (zijnde strafvermindering) zal opleveren? Laat de rechters hun werk maar doen.
Het antwoord op die twee laatste vragen is eigenlijk vrij simpel: twee keer nee. Er was vroeger geen reden toe dat Jo en Pol mekaar probeerden vliegen af te vangen. Alles liep zoals (min of meer) gepland. Al krijgt die laatste opmerking natuurlijk een wat wrange bijsmaak, nu Pol Hauspie in zijn pleidooi schuldig pleit. Jo en Pol waren tien jaar geleden onafscheidelijk als een Siamese tweeling. Je merkte wel een verschil in aanpak: Jo was wat jovialer, Pol wat corrigerender tegenover het personeel, maar in een dubbelmanagement lijkt me dat perfect normaal en ook wenselijk.
De breuk is er – voor zover we er natuurlijk zicht op hebben – gekomen op het moment dat Jo Lernout een beruchte persconferentie houdt. Berucht, omdat hij daar voor de eerste keer in het openbaar zegt: “There’s nothing wrong with being smart.” Berucht ook omdat Jo tegenover de pers volhoudt dat het aandeel van L&H nog vlot gekocht wordt. Berucht tenslotte, omdat na die persconferentie Pol Hauspie volledig uit beeld verdwijnt.
Dat Pol een zware depressie overhield aan het L&H-debacle, is genoegzaam bekend. Ook heeft hij – en dat in tegenstelling tot Jo – nooit nog met de pers gesproken. Het schrille contrast tussen Pol en Jo kwam zeer sterk tot uiting bij de aanloop naar en het begin van het proces. Terwijl Jo zijn onschuld bleef uitschreeuwen in interviews voor alle mogelijke media, hield Pol de lippen stijf op elkaar. Het enige wat ik hem sinds het faillissement hoorde zeggen: “Ik heb u niets te zeggen. Ik wacht het proces af.”
Beide voormalige captains of industry zijn in de aanloop naar hun persoonlijke verdediging zo verschillend omgegaan met alle mogelijke beschuldigingen dat een verschil in aanpak van die verdediging ook wel wat te verwachten was. Maar of dat het verhoopte resultaat (zijnde strafvermindering) zal opleveren? Laat de rechters hun werk maar doen.
posted by Geert De Cubber at 12:06
1 Comments:
Om eerlijk te zijn, ik denk dat Jo en Pol, als ze schuld hebben, zeker niet de zwaarste last zouden mogen dragen. Ik denk dat ze alles deden om hun droom, kind, ... levende te houden. De ware schuldigen vind ik de banken. In de tijd waar alles bergaf ging, de aandelen van L&H zwaar keldereden, bleven de banken de gewoone man in de straat aanraden om aandelen te kopen.
Zij zijn de ware schuldigen, omdat ze er enkel maar baat bij hadden dat die aandelen verkocht werden. Ze wisten hoe de vork aan de steel zat, en nog voor dat het schip gezonken was, wensten ze nog vlug een deel van hun geld te verzilveren. De banken (KBC, ... ) waren zowel aandeelhouder als krediet verstrekker, toch wel een ietwat rare positie, als je als aandeelhouder ook inzage hebt in de balans. Zij hadden dan ook voorkennis. Je kan nu wel stellen dat die twee diensten gescheiden zijn, ... maar hoe effectief is die scheiding dan wel eigenlijk?
Tot slot hoop ik dat Pol & Jo niet meer in de gevangenis moeten, die plaatsen zouden ze beter voor anderen gebruiken, voor de gedupeerden hoop ik dat de banken (en KPMG) eens aan de schandpaaal genageld worden, en tevens ook een deel schadevergoeding mogen uitbetalen aan de gedupeerden.
Het jammerste is dat de regio rond Ieper nooit het Sylicon Vally heeft mogen wezen van Europa.
Thomas
Een reactie posten
<< Home