Waar gebeurd

In tempore non suspecto - op 11 juni namelijk, d.w.z. de dag na de verkiezingen van 10 juni - had ik aan het koffie-apparaat een interessant gesprek met een collega met een mening. Nu heb ik wel meer collega's met de meest uiteenlopende meningen, maar deze collega had een mening over de voorbije verkiezingen.

"Op de keper beschouwd," zo begon hij, "is er maar één mogelijkheid." En hij liet een doodse stilte vallen.

Om de stilte te breken, en vooral om niet de indruk te wekken dat ik niks van politiek ken, antwoordde ik: "ah ja, natuurlijk. Oranje-blauw. Ziet toch het kleinste kind. Bakkeleien over een ferme staatshervorming. Op de Nationale Feestdag mag Leterme als premier de Brabançonne zingen." Over die laatste zin ben ik - op één woord na - nog altijd niet mistevreden. Hoe kwam ik er bij...

"Nee," zei mijn collega, waarop opnieuw een ongemakkelijke stilte viel. Ditmaal kon ik niks bedenken om de stilte te breken. Ik wou net mijn mond openen om er een of andere gemeenplaats à la "jaja, jamaar gemakkelijk zal 't niet zijn, hee" uit mijn keelgat te duwen, toen mijn collega zelf aangaf de mensheid te verblijden met zijn eigengereide mening: "Nee. Eigenlijk is er maar één mogelijkheid. De kiezer heeft duidelijk voor paars-groen gekozen. Laat Leterme eerst maar proberen. Maar uiteindelijk gaan ze toch bij Verhofstadt uitkomen."

We namen onze warme drank - hij een koffie, ik een thee - van het apparaat en gingen elk onze weg.