Survival

Weet je, een driedaagse survival valt niet te vatten in een blogje. Daarvoor gebeurt er te veel, is de omgeving te indrukwekkend, is het gezelschap te uiteenlopend. Wat je wel kan beschreven, zijn de persoonlijke ervaringen.

Ik had mezelf vooraf een paar doelen gesteld. Mijn grootste verwezenlijking dit jaar is het lukken van de pampersprong. Voor wie het niet gezien heeft of voor wie niet weet wat een pampersprong is: je klimt langs de pamperpaal 8m recht naar boven. Eens je boven bent, probeer je op de paal recht te staan. Als je recht staat, spring je naar de trapeze ongeveer 1,5m van de paal. Klinkt niet alleen angstaanjagend, het is ook zo. Vooral als je hoogtevrees hebt. Maar bon, het is me dus gelukt, en daar ben ik niet weinig blij om.

Het hoogteparcours is andere koek. Voor iemand met zoveel hoogtevrees kan dat niet echt gezond zijn, en dus heb ik halverwege moeten afhaken. Ik weet niet of ik het voor een volgende editie nog wel als doel ga stellen. Misschien zet ik dan wel mijn pasbeurt-joker in...

Hoewel niet iedereen het voor mountainbiken heeft, was de fietstocht misschien wel een van de hoogtepunten van de survival. Ook voor hen die het lastig hadden om naar boven en/of naar beneden te rijden: ze hebben het toch maar gedaan. Heel in het bijzonder: Vanessa en Leen, chapeau!

Bij de steigertocht is het de bedoeling dat iedereen en cordée de rotsen op- en afklautert. Ondanks een uitschuiver hier en een appelflauwte daar is ook dat ons toch gelukt.

En dan de dropping...
Op zich al een spannende activiteit, maar als na een wandeling van een 5-tal uur 1 groep nog niet terug is, dan krijg je de meest beklijvende verhalen: door een donker bos recht naar boven, recht naar beneden, dat kan ook alleen maar tijdens een volle-maannacht. De laatste groep was dus rond 3.00u 's nachts binnen. Even op verhaal komen en om 4u gaan slapen, dan denk je nog een paar uurtjes te kunnen slapen. Maar dat is buiten een onfortuinlijke collega gerekend, die we uit haar benarde situatie in de WC moesten redden.

Op die drie dagen heb ik veel interessante gesprekken gehad met studenten en studentes; ik heb ze beter leren kennen, zij hebben mij beter leren kennen - dat laatste hoop ik toch. En je ziet een veranderende groepsdynamiek. Je onthoudt vooral de goeie dingen.

De survival is dankzij de kindjes thuis verdergezet. En is gisteravond/vannacht geëindigd met een bezoekje aan de dokter nadat onze jongste spruit een aanval van de valse kroep had gehad. Met hem is alles in orde (bedankt om het te vragen), maar papa is nu echt wel moe...