Lame duck
Het is vandaag exact 17 jaar geleden dat de muur in Berlijn neergehaald werd. Maar we gaan het voor één keer eens niet over het verleden hebben, hoewel het wel een interessant thema is natuurlijk.
Daarvoor is de internationale actualiteit, meer bepaald de Amerikaanse, te belangrijk om volgen. En neen, ik heb het hier niet over die scheet in een fles die de blogosfeer over Koen Fillet heeft laten vliegen, maar wel over de parlementsverkiezingen in het Nieuwe Continent.
Nu de Democraten de macht in zowel het Huis van Afgevaardigden als de Senaat hebben overgenomen, stevenen we af op wat de Fransen sedert de jaren 80 van de vorige eeuw cohabitation noemen, maar wat de Amerikanen zelf al langer omschrijven als lame duck presidency. De president – zelf een Republikein – wordt vleugellam gemaakt door het parlement, waar zijn politieke tegenstanders de meerderheid uitmaken.
Volgens Wikipedia is de term (lame duck) in de 18de eeuw uitgevonden, "at the London Stock Exchange, to refer to a broker who defaulted on his debts".
Tegenwoordig gebruiken vooral Amerikaanse politici het voor iemand die verkiezingen verloren heeft, maar nog een tijdje op post blijft voordat er een opvolger is. Voor George W. Bush – voor wie nog maar de helft van zijn tweede ambtstermijn is verstreken – is dit vandaag de pijnlijke realiteit. De Republikeinse president zal nog twee jaar moeten verder regeren met de Democraten en Onafhankelijken.
Wie nu denkt dat er heel veel zal veranderen of dat Amerika nu plots onbestuurbaar zou zijn, heeft het natuurlijk verkeerd voor. The States will be the States. Maar vuurwerk zal er af en toe wel te beleven zijn. Daar kijken we alvast naar uit.
Daarvoor is de internationale actualiteit, meer bepaald de Amerikaanse, te belangrijk om volgen. En neen, ik heb het hier niet over die scheet in een fles die de blogosfeer over Koen Fillet heeft laten vliegen, maar wel over de parlementsverkiezingen in het Nieuwe Continent.
Nu de Democraten de macht in zowel het Huis van Afgevaardigden als de Senaat hebben overgenomen, stevenen we af op wat de Fransen sedert de jaren 80 van de vorige eeuw cohabitation noemen, maar wat de Amerikanen zelf al langer omschrijven als lame duck presidency. De president – zelf een Republikein – wordt vleugellam gemaakt door het parlement, waar zijn politieke tegenstanders de meerderheid uitmaken.
Volgens Wikipedia is de term (lame duck) in de 18de eeuw uitgevonden, "at the London Stock Exchange, to refer to a broker who defaulted on his debts".
Tegenwoordig gebruiken vooral Amerikaanse politici het voor iemand die verkiezingen verloren heeft, maar nog een tijdje op post blijft voordat er een opvolger is. Voor George W. Bush – voor wie nog maar de helft van zijn tweede ambtstermijn is verstreken – is dit vandaag de pijnlijke realiteit. De Republikeinse president zal nog twee jaar moeten verder regeren met de Democraten en Onafhankelijken.
Wie nu denkt dat er heel veel zal veranderen of dat Amerika nu plots onbestuurbaar zou zijn, heeft het natuurlijk verkeerd voor. The States will be the States. Maar vuurwerk zal er af en toe wel te beleven zijn. Daar kijken we alvast naar uit.
posted by Geert De Cubber at 21:46
1 Comments:
Was Bush ooit iets anders dan een lamme eend? En vandaag (22/11) komt daar misschien Balkenende's volgende regering bij, verlamd door de grote coalitie van water en vuur. En in België is het ook nog wachten tot mei vooraleer de opvolger van Verhofstadt bekend is. Die doet me de laatste tijd ook meer en meer denken aan Wilfried Martens in zijn laatste premierdagen. Wat ons terug bij de lamme eend brengt.
Een reactie posten
<< Home