Rock voor specials 2007: Gabriel Rios

Op straffe van heiligschennis - voor sommigen toch - moet ik iets bekennen: ik had het niet zo erg voor Gabriel Rios. Had, want na zijn concert deze avond moet ik mijn mening herzien. Dat gebeurt nog wel dezer dagen, mijn mening herzien, het is tenslotte deliberatietijd voor iets. Maar we dwalen af.

Was het omdat ik pas bij de laatste artiest van de dag de festivalwei betreed? Was het omdat ik vreselijk moe ben na twee dagen non-stop delibereren (enkel onderbroken door een schoonheidsslaapje van een uur of drie) en toch wel even buiten wou zijn om het hoofd leeg te maken? Was het omdat de specials er wel zin in hadden? Was het omdat Rios al beatboxend zijn nummers schwung geeft en het publiek echt wel meekrijgt? Waren het de Zuid-Amerikaanse ritmes die telkens weer verassend zich dansend een weg banen door de nummers? Was het omdat Rios mijn sympathie krijgt nadat hij een special mee op het podium trok voor het laatste nummer en hem zelfs op zijn gitaar liet spelen? Of was het omdat de regendruppels pas voelbaar waren na het laatste akkoord van het concert?

Wellicht wel. En nu ga ik slapen. Want morgenvroeg is er opnieuw... deliberatie.