Visie

WK-brons voor België. Geweldig. Wat een prestatie. Wat een vreugde. Ik herinner me de Nederlandse commentaarstem (van Theo Reitsma?) nog na de overwinning van Nederland op het EK voetbal 1988: dit is een mooi stel. Dit is ook een mooi stel: vier zielsgelukkige dames, die de verdeelde natie toch één moment weer als geheel naar buiten brengen. Zonder België geen brons.

De interviews achteraf mochten er ook zijn, vooral dan het gesprek met Rudi Diels, de coach (lees: meesterbrein) achter het project estafette. Dat het vooral een werk van lange adem was. En dat ze nu maar mooi moesten verder werken. En dat ze hunne kop niet zot moesten laten maken. Zelden zo’n nuchtere gelukzak gehoord.

Na pakweg de wielrenners (vooral veldrijders) en de motocrossers bewijzen de atleten dat je vanuit een gerichte aanpak op langere termijn een schitterend resultaat kunt neerzetten. Een resultaat waar de voetballers (ondanks een misschien honderdvoudig budget) alleen maar van kunnen dromen. Maar het is dan ook een publiek geheim dat nogal wat Belgische eerstklassers visie op lange termijn een vies woord vinden…