De Da Vinci Code

Dit weekend heb ik voor het grootste stuk aan bed doorgebracht. Niet in bed dus, maar wel naast het bed, omdat ons oudste zoontje een beetje ziek was - het gaat intussen weer heelwat beter, dank u.

En wat doet een mens als hij aan een kinderbedje zit (en als die kleine spruit niet boven of op de WC-pot hangt): beetje lezen. Het boek dat al het langst lag te wachten op me: de Da Vinci Code van Dan Brown.

Ik moet zeggen: lang geleden dat ik nog zo'n goeie thriller gelezen heb. Het is een plezier om de - overigens zeer goed gedocumenteerde - passages over de kunstwerken van Da Vinci te lezen. Ik kan me daarenboven ook goed voorstellen dat sommigen gechoqueerd zijn door de inhoud (het grote geheim van de - christelijke - mensheid). Dat geheim zit ook mooi verweven in de uiteindelijke afloop van het verhaal, al is het einde misschien wel enigszins voorspelbaar.

Beklijvende literatuur is het wellicht niet, maar Brown kent zijn vak: van de ene cliff hanger neemt hij de lezer mee naar de andere, al is dat soms op het irritante af. De vooruitwijzingen geven de lezer soms al de oplossing, zonder dat hij het wil (bv. de identiteit van de Grote Leermeester). Maar goed, het zijn kniesoren die daarover vallen. Het boek is goed, de film moeten we nog afwachten (maar kan na het boek eigenlijk enkel tegenvallen).