Lang leve de krant

De hoofdkrantenkop van De Standaard stond gisterenmorgen mooi te blinken in mijn mailbox. Ik wreef me even de ogen uit, kneep mezelf even in de arm, dacht een moment dat ik nog aan het slapen was, maar niks daarvan. Er stond letterlijk:

Wie vermoorde Ran Biemans?

Het gaat mij niet om de heer Biemans, hoewel ik het uiteraard wel erg vind voor die mijnheer dat hij werd vermoord. Mijn oprechte deelneming aan de nabestaanden daarvoor.

Het gaat mij wel om de schrijfwijze van “vermoorde”? Weet je, als De Standaard zoiets schrijft, tja… Een mens zou van minder beginnen twijfelen. Maar toch luidt de regel, zwart op wit:

om de onvoltooid verleden tijd van zwakke werkwoorden te vormen, neemt men de stam en voegt men er in het enkelvoud –de of –te aan toe, in het meervoud –den of –ten.

Ook al was het ochtend, mijn linguïstisch intellect staat altijd op scherp als het om onvoltooid verleden tijden gaat, zeker bij zwakke werkwoorden. Je kan het een uit de hand gelopen hobby noemen. De stam dus: daarvoor moet je de infinitief ontdoen van –en; zo krijg je dus “vermoord-“. En daar moet je dan nog eens –de of –te aan toevoegen. Nu komt de “d” (de eindletter van de stam) niet voor in ’t kofschip of ’t fokschaap, dus moeten we –de toevoegen. Via diezelfde briljante redenering kwam ik dus deze morgen ook uit op: “vermoordde”.

Overigens was de kop in de papieren krant wel correct. De Standaard, niet toevallig?