Bronnenkritiek

Beweren dat de topsport volledig dopingvrij zou zijn, moet zowat hetzelfde zijn als beweren dat het Vlaams Belang geen racistische partij zou zijn. Da's natuurlijk klinkklare nonsens. En het is maar goed dat de dopingsstal eens grondig uitgemest wordt. De manier waarop MM in HLN dit aan het doen is, grenst echter aan het ongelofelijke - ik gebruik bewust de initialen van de journalist en zijn krant, ze zijn het niet waard om bij naam genoemd te worden op deze blog. Je kunt je vragen stellen of er niet eens dringend gedacht moet worden aan een ethische code voor journalisten.

Ik heb vroeger aan de unief nog een vak gevolgd bij historicus Walter Prevenier: "inleiding tot de historische kritiek" heette de cursus en gaf een inzicht in hoe we kritisch kunnen omgaan met onze verschillende bronnen. Een "staalhard bewijs van georganiseerd dopinggebruik" moet je kunnen waarmaken as such. Doe je dat niet, dan gooi je meteen de geloofwaardigheid van je hele artikelenreeks te grabbel. Dokter Van Mol gaf in een interview toe dat hij wist van dopinggebruik in het wielermilieu. Staalhard bewijs? Gimme a break.

Bovendien, zoals De Morgen-journalist Vandeweghe in het VRT-middagjournaal al aangaf: Van Mol herhaalt gewoon uitspraken die hij al vroeger deed in andere, minder mainstream media. Er wordt gebruikt in het peloton. Hij wist ervan. Alles andere ist Theorie.