Wovon man nicht sprechen kann, darüber muss man schweigen

Eén van de markantste feiten van het afgelopen jaar is wellicht de reactie uit de moslimwereld op de zogenaamd vijandelijke islam-uitspraken van paus Benedictus XVI. Ik zeg wel zogenaamd, omdat het beeld dat de media ophangen van die bewuste uitspraken niet helemaal (ja, ik zou zelfs durven beweren: helemaal niet) juist is.

De hele toespraak van de paus laat zich overigens niet in een journaalitem van dertig seconden vatten. De context is veel ingewikkelder dan dat. Heb je de tekst in zijn geheel niet gelezen, dan kan je daar eigenlijk niet al te veel zinnigs over zeggen. Als het door de eenzijdige berichtgeving tot rellen komt, dan draagt o.m. de pers daarin een verpletterende verantwoordelijkheid.

Men kan veel over deze paus zeggen (van oerconservatieve Pantzerkardinaal tot hippe Ratzi), maar niet dat de brave man een notoir islamhater zou zijn. Als je de tekst van de omstreden toespraak er grondig op naleest, dan zal je merken dat de kerkvader juist een warm pleidooi houdt voor verdraagzaamheid tussen de verschillende geloofsovertuigingen. Het gewraakte citaat haalt Benedictus aan om precies aan te tonen dat tussen toen en nu een hele weg al is afgelegd. Hij noemt in zijn toespraak zelf het citaat “unannehmbar schroff” (onaanvaardbaar grof). Wie in die oproep tot dialoog een hatelijke uitspraak ziet, hij werpe de eerste steen.

Dat de media klakkeloos het citaat overnamen, zonder het in zijn context te plaatsen, is zonder meer onvergeeflijk. Of zouden de journalisten onvoldoende Duits verstaan hebben? Ze mogen bij mij altijd een cursus komen volgen...

Puur jeugdsentiment

Onder de titel Help, wij zijn op zoek naar jou kreeg ik dit weekend via via een mailtje binnen van Speloke, de Speelpleinwerking Lokeren. Speloke bestaat 30 jaar en wil zoveel mogelijk mensen die ooit hebben meegedaan op een rijtje zetten. Want, zo zei de mail, ook al zwalpen we tussen de 35 en de 50, toch is het mooi om af en toe nog even achter ons te kunnen blikken naar de zwarte leegte die het verleden lijkt te worden.

Al ben ik nog geen 35 – ik was net twee op het moment dat Speloke boven de doopvont werd gehouden – en al weiger ik het verleden zomaar een zwart gat te noemen, toch zorgen de herinneringen aan het monitorschap ook hier voor – minstens – een vage glimlach.

Toeval of niet: een paar weken geleden ging ik met vrouw en drie kinderen wandelen in het Lokerse Bospark en we belandden aan de vijver bij Joos, aan het “kot” waar we indertijd op vrijdagavond samenkwamen. Op de heetste momenten in de zomer werd er ook in die vijver al eens gezwommen. Was dat toen en daar ook verboden, net zoals die verboden zwempartijen in "de put"? Dat weet ik niet zo goed meer. Het is dan ook 16 jaar – voor mij letterlijk een half leven dus – geleden.

Ik denk dat ik twee zomers speelpleinwerking heb gegeven. Het kunnen er ook drie geweest zijn. Dat moet dan begin van de jaren 90 geweest zijn.

In elk geval: een dikke proficiat aan Speloke! En ook een kleine hoera voor onszelf, omdat we een stukje van dat verhaal mochten meeschrijven.

de chef

Chefs moeten de schitterendste gerechten op een bord kunnen toveren. Chefs moeten het bestaan van Gaia doen vergeten als ze hun klanten een politiek incorrecte, maar exquise foie gras voorschotelen. Chefs doen wonderen en bezorgen hun klanten een uitgelezen moment van zaligheid.

Maar echte chefs moeten ook hun talen kennen, en niet een beetje klungelen zoals in een bekend Belgisch restaurant (via: Damslog). Wie kan er in godsnaam nu iets maken van carpaccio van rund aan wasabi, raket aan de druiven en puntgevels van dennen? Mijn goesting is bij het lezen van die menukaart al over.

Het doet me denken aan de opening van een nieuw restaurant een tiental jaar geleden in het Ieperse. De zin die bij ons gezelschap het licht uitdeed op dat moment, is mij altijd bijgebleven: Onze chef is een culinair hoogstandje.