Uitslag poëziewedstrijd bibliotheek Evergem
Op de vooravond van gedichtendag (woensdagavond dus) kende de poëziewedstrijd (met als thema “Beelden”) van de bibliotheek van Evergem zijn beslag. De winnaars in de drie categorieën werden tijdens een poëtische feestzitting door burgemeester Paul Van Grembergen bekendgemaakt. In de categorie lager onderwijs ging de overwinning naar Julie Verbeke voor haar gedicht Crescendo:
Ik hoor de wind
De bomen waaien.
Ze tikken – takken op de ruiten.
Ze vragen ga je mee naar buiten.
Ik mag niet meer.
Het is al laat.
Het zwart is in de lucht.
De avond in de straat.
Daar staat het dan op de rotonde.
Het is een kunstwerk heb ik me laten zeggen.
Zou iemand me het kunnen uitleggen.
Het is van witte marmer.
Het maakt de rotonde een beetje warmer.
’s Avonds in het avondgrijs.
Zal er altijd een wit lichtje zijn.
In de categorie middelbaar onderwijs was de eerste prijs voor Ruth Lambert. Haar gedicht Beelden uit een nachtmerrie gaat als volgt:
het dragen van de last van het leven
is mijn enige doel,
het verleden m’n ankerpunt
ik verlang naar rust
niet denken… de wind, de zee…
een hart dat naast het mijne klopt
ik smacht naar morgen, naar licht
wanneer de kille nacht voorbij is
en m’n illusies wat vervagen
gevangen in de chaos van m’n hoofd
is alles donker
een felle haat snijdt door m’n hart
het flitst door me heen
een reeks vergeelde foto’s
die vage herinneringen bevatten
in deze gang van het doolhof
hebben mijn leugens geen nut
alles stopt met draaien
dit is wat ik doe:
ik open m’n hoofd
en dicht de inhoud
er is niets meer
Bij de categorie volwassenen ging het traditioneel aandoende gedicht ouderlijk huis van Griet De Wispelaere met de hoofdruiker lopen:
mahonie glanst, diep ten gronde,
roze linnen rimpelt op het tafelblad.
de vrouw streelt haar bruidsboeket
in haar ogen rust de moeder,
zij die nooit de vingers vouwde
rondom het snoer van verveling
zij is nu het schilderij
gehangen tegen opeenvolgende lagen behang.
haar huis bewaart
de geur van witte zeep en rozen,
plantgoed van haar vader.
alleen zij ervaart:
bloemen blijven bloeien
in de koele kamer van het herinneren.
Een degelijk gedicht, daar niet van, maar toch heeft volgens mij de jury de kans laten liggen om een echt vernieuwend gedicht de eerste prijs toe te kennen. Cupido.exe van Luk Van Win was het verrassendste, meest consequente en ook modernste gedicht (en dan heb ik het niet alleen over de woordkeuze). Uit de finalisten steekt dit gedicht er echt wel met kop en schouders boven uit:
Dat jij met volle overgave van een brug zou springen
tot daar aan toe
maar dat je zou uiteenspatten
in duizend dolle pixels. Een nieuwigheid.
Zoals men as in een urne bewaart
heb ik jou gedownload
op mijn computer. Mijn scherminstellingen
aangepast aan je brede kont.
Men verwijt me verwaarlozing.
Ik weet van niets. Dat jij zou vervagen als ik je
lange tijd niet beroer met mijn pijltje (cupido.exe).
Je muisje loslaat om te gaan plassen.
Soms loop je vast. Alsof je nukken onsterfelijk zijn.
En ook mijn hoofd
doorloopt steeds die eindeloze sequentie van
je val en je ijselijke gil.
Je val, je ijselijke gil. (reageert niet)
Je val, je ijselijke gil. (reageert niet)
Je val, je ijselijke gil. (reageert niet)
Je val, je ijselijke gil. (reageert niet)
…
Zo dood als een pixel. Ik heb al je nullen
en enen bijeengeveegd.
Na mijn dood, liefje
laat ik me bij jou in netwerk steken.
Ik hoor de wind
De bomen waaien.
Ze tikken – takken op de ruiten.
Ze vragen ga je mee naar buiten.
Ik mag niet meer.
Het is al laat.
Het zwart is in de lucht.
De avond in de straat.
Daar staat het dan op de rotonde.
Het is een kunstwerk heb ik me laten zeggen.
Zou iemand me het kunnen uitleggen.
Het is van witte marmer.
Het maakt de rotonde een beetje warmer.
’s Avonds in het avondgrijs.
Zal er altijd een wit lichtje zijn.
In de categorie middelbaar onderwijs was de eerste prijs voor Ruth Lambert. Haar gedicht Beelden uit een nachtmerrie gaat als volgt:
het dragen van de last van het leven
is mijn enige doel,
het verleden m’n ankerpunt
ik verlang naar rust
niet denken… de wind, de zee…
een hart dat naast het mijne klopt
ik smacht naar morgen, naar licht
wanneer de kille nacht voorbij is
en m’n illusies wat vervagen
gevangen in de chaos van m’n hoofd
is alles donker
een felle haat snijdt door m’n hart
het flitst door me heen
een reeks vergeelde foto’s
die vage herinneringen bevatten
in deze gang van het doolhof
hebben mijn leugens geen nut
alles stopt met draaien
dit is wat ik doe:
ik open m’n hoofd
en dicht de inhoud
er is niets meer
Bij de categorie volwassenen ging het traditioneel aandoende gedicht ouderlijk huis van Griet De Wispelaere met de hoofdruiker lopen:
mahonie glanst, diep ten gronde,
roze linnen rimpelt op het tafelblad.
de vrouw streelt haar bruidsboeket
in haar ogen rust de moeder,
zij die nooit de vingers vouwde
rondom het snoer van verveling
zij is nu het schilderij
gehangen tegen opeenvolgende lagen behang.
haar huis bewaart
de geur van witte zeep en rozen,
plantgoed van haar vader.
alleen zij ervaart:
bloemen blijven bloeien
in de koele kamer van het herinneren.
Een degelijk gedicht, daar niet van, maar toch heeft volgens mij de jury de kans laten liggen om een echt vernieuwend gedicht de eerste prijs toe te kennen. Cupido.exe van Luk Van Win was het verrassendste, meest consequente en ook modernste gedicht (en dan heb ik het niet alleen over de woordkeuze). Uit de finalisten steekt dit gedicht er echt wel met kop en schouders boven uit:
Dat jij met volle overgave van een brug zou springen
tot daar aan toe
maar dat je zou uiteenspatten
in duizend dolle pixels. Een nieuwigheid.
Zoals men as in een urne bewaart
heb ik jou gedownload
op mijn computer. Mijn scherminstellingen
aangepast aan je brede kont.
Men verwijt me verwaarlozing.
Ik weet van niets. Dat jij zou vervagen als ik je
lange tijd niet beroer met mijn pijltje (cupido.exe).
Je muisje loslaat om te gaan plassen.
Soms loop je vast. Alsof je nukken onsterfelijk zijn.
En ook mijn hoofd
doorloopt steeds die eindeloze sequentie van
je val en je ijselijke gil.
Je val, je ijselijke gil. (reageert niet)
Je val, je ijselijke gil. (reageert niet)
Je val, je ijselijke gil. (reageert niet)
Je val, je ijselijke gil. (reageert niet)
…
Zo dood als een pixel. Ik heb al je nullen
en enen bijeengeveegd.
Na mijn dood, liefje
laat ik me bij jou in netwerk steken.
posted by Geert De Cubber at 14:22
1 comments
