Dag... (ik ben de tel kwijt ondertussen)

Die avond op de chatbox - een rechtstreekse lijn met een Amerikaanse collega (voor het gemak geef ik het hier in het Nederlands weer)

- Hebben jullie al een regering?
- Niet dat ik weet...
- En die premier van jullie, die had toch de verkiezingen verloren?
- Ja, dat klopt.
- En nu moet die premier, die dus de verkiezingen *grandioos* verloren had, toch een nieuwe regering vormen?
- Inderdaad.
- En die nieuwe regering zal hij zelf leiden, en daarna effent hij het pad voor zijn politieke vijand om premier te worden?
- Zoiets.
- En de mensen zijn nog niet massaal op straat gekomen? De Noorderlingen zijn nog niet onder de wapens om het tegen het Zuiden op te nemen - of omgekeerd?
- Nee.
- Zeg, hoe voelt het om een Belg te zijn *these days*?
- Ja, ik weet het, het klinkt allemaal wat grotesk, maar Bush heeft toch ook de minste stemmen gehaald in 2000 en hij is nu toch ook president geworden?
- Je hebt een punt daar... Dus is België nu klein Amerika?
- Dat nu ook weer niet, maar we zullen in de toekomst wel wat voorzichtiger moeten zijn om niet-Belgische politieke systemen te bekritiseren, denk ik.

(Op de achtergrond speelde het nieuwe Belgische volkslied. Voornamelijk één zin daaruit gebruik ik nogal vaak tegenwoordig: With my Duvel in my hand, then you must understand, I'm a Belgian, so nothing worries me. Potverdekke)

George(s)

Volgens Koen Fillet is hij dood. Hij heeft het van een website van een franstalige medemens/landgenoot (klik).

En ik? Ik wist niet dat hij ondergedoken leefde in de Walen. Wellicht op de vlucht voor Osama.

Mission accomplished

Als Louis een bijverdienste mag hebben, dan ik ook, dacht ik die ochtend. En dus belde ik Yves L. Nu hij weer gewoon senator was, kon hij wel weer eens afspreken in ’t Klein Stadhuis op de markt in Ieper. Hij weet dat als Ieperling zeker zijn, ik ken dat nog uit mijn L&H-tijd.

Of ik hem – bij wijze van toepassing van mijn cursussen sociale en communicatieve vaardigheden – wat raad mocht geven in zijn communicatie. Tegen een billijke vergoeding, natuurlijk. En de factuur moest onverwijld betaald worden. Yves L. raapte in vijf minuten al zijn politieke moed bij elkaar en ging in op mijn aanbod.

De flauwe handdruk aan het begin van onze ontmoeting noopte me om hem attent te maken op het belang van een stevige handdruk. Kwestie van zijn suprematie in stemmen ook letterlijk kracht bij te zetten, quoi.

“Waarom komt ge zo weinig in de pers na uw terugtreden?” vroeg ik hem op de man af.

“Och, ik weet eigenlijk niet zo goed wat zeggen. En die mannen van de RTBF verstaan toch niet wat ik zeg. Waarom zou ik me dan moeite doen,” was het antwoord. “Wat stel je voor?”

“Ik moet even nadenken,” zei ik. Voor de factuur die ik zou uitschrijven, mocht ik toch doen alsof ik goed de volgende stap in zijn communicatiestrategie overwoog, “Als ik u was, ik zou eens een interview geven met een Vlaamse krant. De Standaard of zo. En zeg daar dat een regering zonder u geen echte regering is. Zeg dat ze daar de kop van maken.”

“Ja maar,” zei Yves, zichtbaar in de war over mijn gekozen strategie. “En de RTBF dan? Hoe moet ik die aanpakken? Ze blijven me maar achtervolgen. Ik ben dat getreiter echt beu.”

“Daar moet ik even over nadenken,” veinsde ik. Natuurlijk wist ik het antwoord al. Na een paar tellen, kwam mijn verlossende voorstel: “Die pak je aan bij dat interview met de Standaard. Vertel iets over de RTBF dat er zo over is, dat het te belachelijk voor woorden is. Mompel iets van Rwanda en Milles Collines. Enfin, ik laat het aan uw verbeelding over om iets te vinden.”

Nadat we opnieuw handjes hadden geschud (stevig ditmaal – mijn raadgevingen hadden hun uitwerking niet gemist, want ik was drie dagen werkonbekwaam) en onverwijld hadden afgerekend, vertrok Yves L. naar Groot-Bijgaarden om bij de Standaard een exclusief interview te geven. En dat interview hebben ze bij de RTBF ook gelezen.

Waar gebeurd

In tempore non suspecto - op 11 juni namelijk, d.w.z. de dag na de verkiezingen van 10 juni - had ik aan het koffie-apparaat een interessant gesprek met een collega met een mening. Nu heb ik wel meer collega's met de meest uiteenlopende meningen, maar deze collega had een mening over de voorbije verkiezingen.

"Op de keper beschouwd," zo begon hij, "is er maar één mogelijkheid." En hij liet een doodse stilte vallen.

Om de stilte te breken, en vooral om niet de indruk te wekken dat ik niks van politiek ken, antwoordde ik: "ah ja, natuurlijk. Oranje-blauw. Ziet toch het kleinste kind. Bakkeleien over een ferme staatshervorming. Op de Nationale Feestdag mag Leterme als premier de Brabançonne zingen." Over die laatste zin ben ik - op één woord na - nog altijd niet mistevreden. Hoe kwam ik er bij...

"Nee," zei mijn collega, waarop opnieuw een ongemakkelijke stilte viel. Ditmaal kon ik niks bedenken om de stilte te breken. Ik wou net mijn mond openen om er een of andere gemeenplaats à la "jaja, jamaar gemakkelijk zal 't niet zijn, hee" uit mijn keelgat te duwen, toen mijn collega zelf aangaf de mensheid te verblijden met zijn eigengereide mening: "Nee. Eigenlijk is er maar één mogelijkheid. De kiezer heeft duidelijk voor paars-groen gekozen. Laat Leterme eerst maar proberen. Maar uiteindelijk gaan ze toch bij Verhofstadt uitkomen."

We namen onze warme drank - hij een koffie, ik een thee - van het apparaat en gingen elk onze weg.