Lang leve de krant

De hoofdkrantenkop van De Standaard stond gisterenmorgen mooi te blinken in mijn mailbox. Ik wreef me even de ogen uit, kneep mezelf even in de arm, dacht een moment dat ik nog aan het slapen was, maar niks daarvan. Er stond letterlijk:

Wie vermoorde Ran Biemans?

Het gaat mij niet om de heer Biemans, hoewel ik het uiteraard wel erg vind voor die mijnheer dat hij werd vermoord. Mijn oprechte deelneming aan de nabestaanden daarvoor.

Het gaat mij wel om de schrijfwijze van “vermoorde”? Weet je, als De Standaard zoiets schrijft, tja… Een mens zou van minder beginnen twijfelen. Maar toch luidt de regel, zwart op wit:

om de onvoltooid verleden tijd van zwakke werkwoorden te vormen, neemt men de stam en voegt men er in het enkelvoud –de of –te aan toe, in het meervoud –den of –ten.

Ook al was het ochtend, mijn linguïstisch intellect staat altijd op scherp als het om onvoltooid verleden tijden gaat, zeker bij zwakke werkwoorden. Je kan het een uit de hand gelopen hobby noemen. De stam dus: daarvoor moet je de infinitief ontdoen van –en; zo krijg je dus “vermoord-“. En daar moet je dan nog eens –de of –te aan toevoegen. Nu komt de “d” (de eindletter van de stam) niet voor in ’t kofschip of ’t fokschaap, dus moeten we –de toevoegen. Via diezelfde briljante redenering kwam ik dus deze morgen ook uit op: “vermoordde”.

Overigens was de kop in de papieren krant wel correct. De Standaard, niet toevallig?

Van woordenboeken en rechtszaken

Ik heb al meermaals mijn studenten gewaarschuwd dat ze op hun taal moeten letten. En zie, vandaag heb ik alweer gelijk gekregen. Als je niet oplet wat je zegt, kan je zelfs een proces aan je broek krijgen.

Ene Norman Spector, een Canadese journalist, heeft het zitten nadat hij de Canadese volksvertegenwoordigster Belinda Stronach - ik citeer, want dergelijke woorden zou ik zelf nooit vrijwillig in de mond nemen - een "bitch" heeft genoemd. In de heisa die volgde op zijn uitspraak, verdedigde Spector zich met de Oxford English Dictionary. Daarin stond, nog altijd volgens Spector, dat hij het woord gebruikte in de betekenis van "arglistige of boosaardige vrouw".

Norman Spector kreeg de wind van voor: de voormalige kabinetschef van de Canadese oud-premier Mulroney werd door tal van Canadese media uitgespuwd. Zo schreef een columniste van Vancouver Sun over het voorval. Ze maakte daarbij bijna terloops de opmerking dat ze het woord "bitch" in geen enkele versie van de Oxford heeft gevonden.

En precies dat laatste had ze niet mogen doen. Want daarmee heeft ze de indruk gewekt dat Norman Spector die definitie zelf uitgevonden had. In de online Compact Oxford English Dictionary zien we nochtans dat Spector blijkbaar bijna letterlijk citeerde uit dit naslagwerk, ook al bedoelde hij niet de eerste betekenis van het woord.

En wat doet een gemiddelde Canadese journalist als zijn geloofwaardigheid gebitcht (to bitch is ook een werkwoord!) wordt? Juist: een proces aandoen. Wegens laster en eerroof. Talking about a bitch (in betekenis 4 van de OED).

Redelijke termijn

Bezint eer ge begint. Dat moeten de makers van getor-mails.com gedacht hebben toen ze hun betalingsvoorwaarden opstelden. Getor-mails is een zogenaamd PTR programma, waarbij een lid van die site e-mails krijgt toegestuurd. Leest hij die e-mails, dan wordt hij daarvoor betaald. Nu belooft Getor-mails fabelachtige bedragen (zoals: $2000 per gelezen mail). Zo kom je al snel aan een aardig bedrag. Maar wellicht zal ik hier nooit van kunnen genieten. U ook niet trouwens. Lees maar eens dit uittreksel uit hun betalingsvoorwaarden:

getor-mails.com will pay affiliates when their balance reaches the minimum payout rate set by getor-mails.com. Once the member has reached payout they may request payment. Payments will be made within 100 years or a reasonable time after. Admin fee for payout is 100%.

Als voorschot op de erfenis van mijn achterkleinkinderen kan het misschien tellen. Mochten zij deze post nu lezen, over meer dan 100 jaar, dan wil ik hen toch een goeie raad van hun betovergrootvader meegeven: kindjes, neem het met een korreltje, in de begindagen van het internet liepen er ook bedriegers rond.

Als ik de betalingsvoorwaarden door mijn vertalingsmachine haal, dan krijg je dit: "Beste mensen, wij van getor-mails.com zijn ordinaire bedriegers. Mocht je het echt niet kunnen laten, dan zijn wij weg met uw centen. Bedankt daarvoor. O ja, en hoewel we bedriegers zijn, willen we daar ook openlijk voor uitkomen. Bedankt voor uw begrip."

Lame duck

Het is vandaag exact 17 jaar geleden dat de muur in Berlijn neergehaald werd. Maar we gaan het voor één keer eens niet over het verleden hebben, hoewel het wel een interessant thema is natuurlijk.

Daarvoor is de internationale actualiteit, meer bepaald de Amerikaanse, te belangrijk om volgen. En neen, ik heb het hier niet over die scheet in een fles die de blogosfeer over Koen Fillet heeft laten vliegen, maar wel over de parlementsverkiezingen in het Nieuwe Continent.

Nu de Democraten de macht in zowel het Huis van Afgevaardigden als de Senaat hebben overgenomen, stevenen we af op wat de Fransen sedert de jaren 80 van de vorige eeuw cohabitation noemen, maar wat de Amerikanen zelf al langer omschrijven als lame duck presidency. De president – zelf een Republikein – wordt vleugellam gemaakt door het parlement, waar zijn politieke tegenstanders de meerderheid uitmaken.

Volgens Wikipedia is de term (lame duck) in de 18de eeuw uitgevonden, "at the London Stock Exchange, to refer to a broker who defaulted on his debts".

Tegenwoordig gebruiken vooral Amerikaanse politici het voor iemand die verkiezingen verloren heeft, maar nog een tijdje op post blijft voordat er een opvolger is. Voor George W. Bush – voor wie nog maar de helft van zijn tweede ambtstermijn is verstreken – is dit vandaag de pijnlijke realiteit. De Republikeinse president zal nog twee jaar moeten verder regeren met de Democraten en Onafhankelijken.

Wie nu denkt dat er heel veel zal veranderen of dat Amerika nu plots onbestuurbaar zou zijn, heeft het natuurlijk verkeerd voor. The States will be the States. Maar vuurwerk zal er af en toe wel te beleven zijn. Daar kijken we alvast naar uit.

42 kilometer en 195 meter

De marathon. En dan nog liefst die van New York. Het blijft de ultieme droom van iedere afstandsloper. Dus ook van ondergetekende. Als het zover is, zal ik er zeker over bloggen.

Wat Canvas heeft neergezet met zes onervaren lopers, is indrukwekkend. Wie zelf loopt en met of zonder moeite een uur of meer kan lopen, weet dat zoiets niet vanzelf komt. Dat slechts vier van de zes oorspronkelijk geselecteerden niet eens de start van de marathon haalden, is eigenlijk niet verwonderlijk.

Ik had me zelf ook ingeschreven om mee te doen, maar werd (achteraf gezien: goddank?) niet geselecteerd. In het afgelopen jaar heb ik veel gelezen en gehoord over lange afstandslopen in het algemeen en marathonlopen in het bijzonder. Conclusie: ik gun mezelf (en vooral mijn gestel) een beetje meer tijd dan één jaar om van 0 naar 42,195 kilometer te lopen. Over een paar jaar zien we wel.

Zoals gezegd, alleen al daarom is het een straffe stoot dat vier van de zes aan de marathon beginnen, én die zelfs uitlopen. Puike prestatie, waarvoor mijn welgemeende gelukwensen. En aan de criticasters van dit project: probeer zelf maar eens 42 km uit te wandelen. Velen zullen zelfs dat niet halen (remember de Dodentocht)…