20 km door Brussel

Geloof vooral de website van de 20 km door Brussel niet. De officiële tijdsregistratie is namelijk het gevolg van een ongelofelijke file op het einde van de wedstrijd. Volgens mijn eigen bescheiden registratie (chrono ingedrukt bij het helse gepiep aan het begin en afgedrukt als ik al eventjes in de file aan de aankomst stond): 2u05.

Gezien de buikkrampen de avond voordien (ik bespaar je de details) viel dat heel erg mee. Tussen de 8 en de 12 km heb ik het heel erg lastig gehad. Even zelfs gedacht aan (tijdelijk) stoppen om in de struiken te verdwijnen. Toch kunnen doorbijten om dan toch nog even te versnellen naar het einde toe. Enfin, versnellen bergop, dat wil zeggen: proberen het tempo aan te houden. Te oordelen aan de eindtijd is dat aardig gelukt.

Voor de rest dezelfde ingrediënten als vorig jaar. Een dansende Wetstraat, veel ambiance onderweg, opzwepende djembe-spelers. En volk, veel volk. Misschien wel te veel volk. Met 28000 lopers zijn de limieten echt wel bereikt.

Gepakt

Het dient wel gezegd: Erik Zabel heeft lang genoeg gewacht om te bekennen dat hij ooit doping heeft gebruikt. De Oost-Berlijnse spurter gaf vandaag toe dat hij 11 jaar geleden gedurende één week (!) doping heeft genomen. Daarmee heeft hij de verjaringstermijn van 8 jaar ruim overschreden.

In de super-Tour van 1996 pakte het toenmalige Team Telekom zowat alle prijzen die er waren: gele trui voor Bjarne Riis en groen voor Zabel. Dat we bij die eindoverwinning van de Deen de nodige vraagtekens mogen plaatsen, is alom bekend: Riis wordt niet voor niets mister 60% genoemd. Volgens Jef D'Hont (de verzorger die de dopingbekentenissen van de voormalige Telekom-renners in een stroomversnelling heeft gebracht) won Riis de Tour met een hematocriet van zomaar eventjes 65%. Het had voor de Deense krachtpatser even slecht kunnen afloppen als destijds voor Tom Simpson, die bijna dertig jaar voordien tijdens de beklimming van de Mont Ventoux het leven liet na een overdosis amfetamines. De legende wil dat D'Hont Riis elke nacht een paar keer moest wekken, omdat het bloed van de Scandinaviër zo dik was dat hij in zijn slaap een hartstilstand kon krijgen. Misschien verklaart Riis morgen (tijdens een persconferentie in Kopenhagen) de beweegredenen van zijn epokuur.

Voor Zabel gaat de Riis-redenering niet op. Zabel ging tot vandaag als een bijzonder cleane renner door het leven. Hij heeft zowat alles gewonnen wat binnen zijn bereik lag, met o.m. 4 keer Milaan-San Remo, 6 keer groene trui, wereldbeker. Zabel heeft een carrière gehad die af was. Deze late bekentenis doet daar niks aan af. Overigens: ene Johan Museeuw bekende onlangs ook dat hij niet alle wedstrijden in zijn carrière op druivensuiker afhaspelde. Het maakte er zijn populariteit bij de gemiddelde Vlaamse wielerfan niet minder om.

De video

Wie de Telefacts-reportage over L&H nog eens wil herbekijken, kan dat via de volgende link:

http://www.vtm.be/telefacts/bekijk.php?stream=877

En dan nu de prijsvraag: welke kleur heeft de balpen die ik tijdens het interview in mijn hand hou?

De hoofdprijs: 1 pakket aandelen van L&H.

Het Iepers Debacle

Voor wie een voorsmaakje wil van de Telefacts-reportage van morgen over het L&H-debacle - maar dan in tekstvorm:

http://www.vtm.be/telefacts/index.php?id=877&p=26

Wat me opvalt: wat mijn oud-collega Filip Deprez vertelt komt merkwaardig goed overeen met wat ik zelf verteld heb. Wij deden gewoon ons werk.

Geen lucht

De quote van de week over L&H stond gisteren in De Standaard:

Dat het bedrijf [L&H] wel degelijk waardevolle technologie in huis had, werd en wordt overigens door niemand betwist. Het levende bewijs daarvan is het Amerikaanse bedrijf Nuance, dat de kern van die technologie in 2001 overnam en er vandaag een bloeiende activiteit mee heeft uitgebouwd.

Van held tot schlemiel

Dat je nog telkens zo'n energie kunt opbrengen om altijd weer van nul - of zelfs minder - te herbeginnen. Eerst het L&H-debacle, dan de mislukte Gupi, om via Belgische chocolade uit te komen bij Filippijns houtsnijwerk. Telkens mislukken, telkens de moed vinden om te herbeginnen, telkens uit een diep dal klauteren. De zaak Jo Lernout (zondagavond op één)vertelde het schrijnende verhaal van een Vlaamse zakenman die de laatste zeven jaar van de ene miserie in de andere sukkelt. Berooid, geen duit meer, verlaten door familie en vrienden.

Een pijnlijke realiteit voor de man die in 1996 - amper 11 jaar geleden - nog tot manager van het jaar werd uitgeroepen door het gezaghebbende Trends. Die in 1997 nog een deal sloot met Bill Gates. Die in 1999 Jean-Luc Dehaene aan zijn zijde haalde om de L&H-technologie wereldwijd uit te dragen.

In amper zeven jaar tijd moet Jo zowat 20 jaar ouder geworden zijn. Voor wie hem in zijn gloriedagen kende, was het toch wel effe slikken.

Mijn verleden

Ze zou het naar aanleiding van het proces willen hebben over de sfeer op de werkvloer. Hoe het was om er te werken, quoi. Niet omdat mekaar nog kennen vanuit onze studententijd, maar ’t zou wel leuk zijn mocht ik willen meewerken. Of ik dus zin had om mee te werken aan de reportage. Telefacts. Opnames vandaag in Brugge.

Weet je, na een tijdje vervagen die herinneringen. Onthou je wat goed was, vlak je wat af wat minder was. Toen ik er 10 jaar geleden begon was het een melting pot van mogelijkheden. Alles wat ik ken over computers, heb ik daar en dan geleerd. We werkten met Fransen, Duitsers, Nederlanders, Koreanen, Japanners, Noren, Zweden, en ook nog wat Belgen. Het is wellicht de meest interculturele omgeving die ik ooit heb meegemaakt.
Vanaf 98 begon de overgang, de struggle van dat West-Vlaamse KMO’tje dat het tot wereldbedrijf schopte. In 99 – toen het aandeel zowat het hoogst stond – kreeg ik een betere aanbieding en vertrok ik. Om vandaaruit na een paar jaar – met een verrijkte baggage – terug te keren naar het onderwijs.

Maar de vrienden die ik aan mij L&H-periode overhield, zijn vrienden voor het leven: een paar maal per jaar spreken we met enkelen nog af. Het gaat nu allang niet meer over ons gemeenschappelijk verleden. Al zal het de volgende bijeenkomst nog wel eens opgerakeld worden.

(Uitzending: Telefacts, woensdag 16 mei, VTM)

Waarheid

Hij kan het goed verkopen. Zijn boodschap is verbluffend eenvoudig. Zijn redenaarstalent adembenemend goed. Voormalig next president of the United States Albert Gore Jr. is geen wetenschapper die het klimaat bestudeert, maar wel een toegewijde redenaar die weet waarover hij spreekt. Gore doet dat met zoveel vuur en zo’n overvloedig en overweldigend wetenschappelijk bewijsmateriaal, dat hij je meesleept in zijn boodschap. Dat hij persoonlijke uitstapjes maakt over het ongeval van zijn zoontje en over zijn zus die stierf aan kanker, komt ons Europeanen wat melig over. Maar voor één keer raad ik iedereen aan om over die Amerikaanse pathetiek heen te kijken.

An inconvenient truth – want daarover hebben we het inderdaad – is wellicht niet de beste film aller tijden, maar wel de film die op zeer korte tijd een grote impact heeft – en nog zal hebben – over hoe we nu leven – en nog zullen gaan leven: als het van Gore afhangt, is Anders Gaan Leven is heus geen voorbijgestreefd ideaal. Gore schopt the nation een geweten – dat hij daarbij ook the world inpalmt, is mooi meegenomen.

En hoewel de film op anderhalf uur tijd een verpletterend beeld schetst van de ecologische toestand van onze planeet, zit er ook hoop in. Met de woorden van Gore: “Sommige mensen ontkennen en blijven ontkennen, anderen gaan van ontkenning recht naar ontreddering. Maar er ligt nog een derde weg tussen. We kunnen er iets aan doen.”

Direct na de filmvoorstelling op school heb ik alle elektrische apparaten uitgeschakeld. Ook het lampje van mijn pc-scherm zal vanaf nu uitgaan als ik dat ding uitschakel. Lang geleden dat een film nog zo’n directe impact had op mijzelf. En dat zal dan wel de bedoeling geweest zijn, zeker?