What's in a name...

“Tell me your name and I’ll tell you who you are.” Dit gezegde is actueler dan ooit. Bedrijven spenderen monsterbedragen om een goeie naam te kiezen. Branding en rebranding is big business. Een sterk merk (en een sterke merknaam) verkoopt immers. Recente voorbeelden zijn nog JimMobile (branding), Fintro of pakweg StartPeople. Die laatste twee namen zijn schoolvoorbeelden van wat rebranding moet zijn: een korte, pakkende naam en/of een naam die de waarde(n) van het bedrijf of de organisatie uitstralen.

Toen begin jaren ’90 de Vlaamse politiek zich op “rebranding” stortte, was het hek helemaal van de dam. PVV werd VLD en later zelfs Open VLD, SP werd sp.a (het puntje moet eigenlijk op middenhoogte staan), CVP werd CD&V (met de “gewaardeerde dynamiek van de ampersand”, weet u nog?), Agalev werd Groen! (terug naar de kernidee werkt altijd bij rebranding).

De laatste telg in de familie der hernoemde partijen heet nu officieel VlaamsProgressieven. Maar laat nu net bij die naam het schoentje wringen: waar de andere partijen met een sterk merk én een sterke merknaam zitten, hebben ze bij de VlaamsProgressieven voor zichzelf en de omgeving een probleem van herkenbaarheid gecreëerd.

Niet alleen kan je allerlei taalkundige twijfels uiten bij deze nieuwe merknaam – volgens de regels van de spraakkunst zou je eigenlijk VlaamseProgressieven moeten zeggen, want VlaamsProgressieven betekent “Progressieven op Vlaamse wijze” –, ook de naam zelf is tegen alle regels van de edele kunst der naamgeving. De naam is veel te lang en schept verwarring. Bovendien is het logo absoluut onherkenbaar. Ook de afkorting - doorgaans de roepnaam van een partij - is niet echt een voorbeeld van hoe het moet: VlPro.

Ik hoor de excuses al bij de volgende verkiezingsnederlaag: “tja, we geloofden er zelf niet meer in. De spirit was er wat uit.” Beste Progressieven op Vlaamse wijze (wat die Vlaamse wijze ook moge zijn): zeg niet dat we het niet gezegd hebben, he.

Idee voor nieuw schoolboek

Beste uitgeverij

Ik las onlangs in de Standaard dat schoolboeken de clichés bevestigen. Want, zo zegt het bewuste artikel in de Standaard, wanneer schoolboeken het over het Zuiden hebben, gaat het meestal om zwarten in hutjes. En een gezin bestaat typisch uit met elkaar getrouwde mama en papa en (liefst) twee kinderen. Hoe verzinnen die auteurs het toch...

Om aan al die clichés een divers antwoord te bieden, heb ik het volgende voorstel voor een nieuw cursusboek Nederlands. Ik zou de lessen opbouwen rond verhalen van een gezin-van-de-21ste-eeuw. De hoofdpersonages heb ik grosso modo al in het hoofd:

• de "vader", Jos (45), is niet de papa van de vijf kinderen die er wonen. Hij is een alcoholverslaafde ex-gedetineerde, die minstens bij drie verschillende vrouwen kinderen heeft. Onlangs heeft hij zich bekeerd tot Scientology. Ondanks het feit dat hij regelmatig zijn vrouw slaat, is hij volgens zijn reclasseringsambtenaar op de goeie weg.
• de moeder, Anaïs (47), heeft dus vijf kinderen. Haar ex-man (de vader van drie kinderen - de twee andere kinderen zijn "ongelukjes" bij een losse scharrel) heeft haar verlaten omdat hij zich geout heeft als homo. De moeder is een topmodel en loopt regelmatig nog modeshows in Parijs en Milaan. "Vader" en moeder zijn niet gehuwd, maar wonen samen met een samenlevingscontract.
• Hassan (20) is de altijd depressieve oudste broer van het gezin. De stille jongen van de familie. Studeert verder. Of zit aan de drugs. Daar ben ik nog niet uit. Hij zweert dat hij nooit zal trouwen, of zelfs nooit aan en relatie zal beginnen.
• Jean-Louis (19) is de tweede zoon. Hij heeft een relatie met een 20 jaar oudere vrouw, met wie hij wil gaan samenwonen.
• Dochter Katja (17) heeft het net uitgemaakt met haar vriend, van wie ze zwanger is. Ze zal in de loop van het (leer)boek een nieuwe liefde ontmoeten en op het einde trouwen met haar vriendin. Ze is een overtuigde moslima.
• De tweeling Nico en Tine (15) zijn echt wel een speciaal geval. Ze zitten op school in dezelfde klas, studeren heel goed en willen graag dokter worden.

Volgens mij zal zowat iedereen zich kunnen terugvinden in één van de personages. En mochten de personages niet volstaan, dan kunnen we nog altijd terugvallen op een aantal standaardsituaties die de gezinsleden meemaken: een ontmoeting tussen Jos en zijn reclasseringsambtenaar, een gesprek tussen Anaïs en één van haar vele minnaars in Parijs, een afscheidsbrief van Hassan, het verhoor van Jean-Louis (nadat hij opgepakt is bij een vechtpartij met de rooms-katholieke (bijna) ex-man van zijn vriendin), het sms'je waarme Katja het uitmaakt met haar lief.

Over Nico en Tine valt bijna niks interessants te vertellen, omdat ze zo braaf zijn. Je zou ze misschien op reis kunnen laten gaan. Naar Afrika. Of ze dan toch maar laten meedoen aan een stichtelijk televisieprogramma als Temptation Island of Undercover Lover?

Wat denken jullie? Zou dit een beetje beantwoorden aan de hedendaagse diversiteit? Geef toe: het cliché van het kneuterig gezellige gezinnetje van de gehuwde mama en papa met twee kinderen is voor eens en voor altijd verdwenen. De kinderen zullen zich eindelijk weer thuis voelen in een leerboek.

Indien jullie akkoord gaan met dit scenario, dan stel ik voor dat we binnenkort even samenzitten om de punten, de komma's en de financiële details te regelen. Ik kijk alvast uit naar jullie ongetwijfeld positieve feedback!

Met vriendelijke groeten

Geert De Cubber

Heb ik iets gemist?

“Boonen is back,” zo kopte de Metro vandaag. Boonen back? Is hij weggeweest, dan? Ik begrijp de commentaren van de laatste dagen eerlijk gezegd niet zo goed. De Balense spurtbom zou de voorbije 24 maanden geen wedstrijd van betekenis gewonnen hebben. Wat dan met pakweg de E3-prijs vorig jaar (toch nog altijd een Vlaamse topkoers, wie dem auch sei) of de Groene Trui in de Tour 2007 (het hoogst haalbare voor een spurter)?

Je moet je niet vergissen. Boonen was vorige week al goed. Enkel een sublieme ploegmaat hield hem van de zege. Wie het zich riskeerde om in de achtervolging te gaan op Volderke, kreeg Boonen op zijn wiel. Dat hij Flecha en Nuyens niet ging terughalen, komt wellicht omdat hij de tijdrijdercapaciteiten van De Volder goed inschatte.

Natuurlijk stond Tom Boonen onder druk. Maar daar leek hij zich voor en tijdens de helleklassieker niet aan te storen. Flecha, Pozzato, Van Summeren, O’Grady, Hoste, Nuyens, hij heeft ze gisteren echt allemaal bijna letterlijk uit de wielen gereden. Om dan met zijn sterkste wapen – de spurt – genadeloos af te rekenen met zijn murw gereden vluchtgezellen. Faut le faire op dat moment.

De druk om een tweede Groene Trui of wereldtitel wordt daarmee iets draaglijker, al legt Boonen in interviews nu al de lat bijzonder hoog voor de regenboogstrijd van dit najaar. En als ’t voor nu niet is, dan zal het wel voor een andere keer zijn. Net zoals bij die andere kampioen. Net zoals bij Sven Nys.

Rock voor Specials 2008: de affiche is bekend

De affiche voor het festival in onze voortuin staat sinds kort online. Ook nu zullen de laatste woensdag en donderdag van juni een tiental van de beste (Belgische) artiesten op de Doornzeelse Dries te bewonderen zijn.

Candye Kane is het snoepje waarmee de editie 2008 op gang getrokken wordt. Tussen optreden in Rotterdam en Terneuzen door zal "The Toughest Girl Alive" dus ook de Specials trakteren.

Naar Woodface kijk ik eerlijk gezegd wel uit - hoewel: hij staat vrij vroeg geprogrammeerd en de kans dat ik de groep rond ex-K's Choice Gert Bettens niet te zien krijg, is dan ook vrij groot (zeker als op 25 juni deliberaties gepland zijn).

Isabelle A is een beetje de vreemde eend. De zangeres van Hé, lekker beest is naar eigen zeggen volwassen geworden - aan de leeftijd van 33 mag dat wel. Maar bon. Afwachten, dus. Al gok ik op heel veel ambiance bij de festivalgangers.

Na de surprise-act mag Milow de avondsessie inleiden. Don't know wat dat zal geven. Eerlijk gezegd, buiten zijn wereldhit (in Vlaanderen dan toch) You Don't Know weet ik niet wat de man allemaal nog kan.

Hooverphonic sluit de eerste festivaldag af. Qua naam zeker een klepper, het concert zal ongetwijfeld af zijn, maar bij een vorige passage in Evergem werd hier en daar gefluisterd dat er weinig ziel in zat. Benieuwd of Callier en de zijnen ondertussen wel de spirit gevonden hebben.

De Fixkes mogen de wei laten ontploffen de tweede dag. De sympathieke Stabroekezen zijn in no time tot een vaste waarde uitgegroeid aan het Vlaamse muziekfirmament. Eens benieuwd hoeveel Specials het tijdens dit optreden "zullen aanvragen."

Janez Detd dook eind vorig jaar in de States de studio in en verrast vriend en vijand met nieuw geluid. Al wijken ze geen milimeter af van hun rauwe rock van vorige platen. Vonken en vuur verzekerd.

Moet De Mens nog voorgesteld worden? Irene, Ergens onderweg, Jeroen Brouwers schrijft een boek. Frontman Frank Vander Linden is intussen dik 15 jaar bezig met deze en andere pure songs. Hopelijk wordt dit een kippenvelmoment. Op zo'n mooie, warme zomerdag.

Lang geleden dat we nog iets gehoord hadden van Das Pop. Ik wist niet dat die gasten nog bestonden én ook nog optraden. Zouden ze nieuw materiaal hebben? Of zouden ze het toch houden bij de "oude" (maar nog altijd steengoede) hits?

De laatste die de wei mag verblijden, is Zita Swoon. Stef Kamil Carlens en zijn bende behoren zonder twijfel tot de Belgische top. In voetbaltermen: rijp voor de Champions League. Zonder voorronde.

Klik hier voor het volledige programma.

Boek: Problemski Hotel (Dimitri Verhulst)

De achterflapschrijver heeft het over een "uiterst humoristische aanklacht op het scherp van de snede" en gebruikt daarmee wellicht het understatement van de eeuw. Problemski Hotel van Dimitri Verhulst is geen humoristisch boek waarvan je bulderend van het lachen over de vloer rolt. Het is wel een sarkastisch boek. Zo eentje dat behoorlijk blijft nazinderen.

Nochtans is het verhaal van Bipul Masli, de persfotograaf die Verhulst in zijn boek laat opdraven, niet echt wereldschokkend. Niet het verhaal zelf, wel de manier waarop het verteld wordt, grijpt een mens naar de keel. Omdat de zinnen recht uit het hart komen - Verhulst weet waarover hij het heeft, hij verbleef in december 2001 een tijdje in een asielcentrum om de verhalen van de asielzoekers op te tekenen. Omdat de verhalen zo herkenbaar zijn. Omdat je onwillekeurig toch moet lachen om een cynische woordspeling of om een spitse kanttekening bij de soms onbegrijpelijke (Belgische) asielprocedure. Omdat sarkasme een overlevingsstrategie is, net zoals de dagelijkse verkiezing van de "klootzak van de dag".

Verhulst wikt en weegt elk woord. Geen enkel woord is teveel. Geen enkel te weinig. Zelfs het feit dat hij de grap over de penislengte bij onze zwarte medemens twee keer vertelt, heeft wel degelijk zijn betekenis. En bij het stukje dat verwijst naar de titel van het boek, trekt hij nog eens alle registers open: de Lovely Planet's Guide Problemski Hotel. Voor de ultieme survival...

Dimitri Verhulst, Problemski Hotel, Uitgeverij Contact, 2003.