20 km door Brussel

De 20 km door Brussel, dat was:

• vertrekken met de Aanstaande Atleet. Daarna niet meer gezien (lees hier de reden);
• kijken over de dansende lopers in de Wetstraat. Indrukwekkend schouwspel, zeker als je er tussenloopt;
• handenklappend door de tunnels lopen om er soms met veel moeite weer uit te kruipen. Verraderlijke dingen, die konijnenpijpen;
• in Ter Kameren een vrouw zien spurten in de bosjes om... (use your imagination);
• aan de 15 km doorkomen aan +/-1,5u;
• afzien de laatste vijf kilometer...;
• eigenlijk vooral de laatste drie, want volgens mij liggen daar in Brussel nu dus wel echte cols, he. Ik denk zelfs ene van buiten categorie, en ze hadden die juist voor onze voeten geschoven;
• vanaf kilometer 19 eigenlijk wel genieten van de mensenzee - die staan vroeger ook, en je geniet er vroeger ook wel van, maar na de 19de km doet het extra deugd om mensen te horen applaudisseren en roepen;
• op 150 m van het einde een man zien liggen die hartmassage nodig had. Ik hoop dat de mens er intussen beter aan toe is.
• toekomen na 2u 8min en 12sec en er nog redelijk fris bij lopen.

Dat was de 20 km door Brussel. We hebben het gehaald. En we zijn er fier op. Mag dat ook eens?

viva de huig-r!

Ik hoorde deze middag op de radio een interessante taalkundige bijdrage over de algemene verspreiding van de huig-r (in de volksmond wel eens de Birgit-Vanmol-r genoemd). Onderzoekster Evie Tops van de VUB heeft voor haar doctoraatsonderzoek empirisch vastgesteld wat alle neerlandici allang vermoedden: de huig-r is aan een opmars bezig.

Niet dat Limburg en Gent - van oudsher de huig-r-streken - zoveel invloed hebben op de uitspraak van onze taal. Tot spijt van wie 't benijdt is immers Brabants nog altijd het meest doorslaggevend op dat vlak.

Uiteraard heeft de omgeving wel een invloed op de uitspraak. Als ik naar onze twee oudste kinderen luister, dan stel ik vast dat beiden met een huig-r spreken. Dat we in het Gentse wonen, zal daar niet vreemd aan zijn.

Wat mij eigenlijk het meest bezighoudt, is waarom er inderdaad een onomkeerbare evolutie is van tongpunt-r naar huig-r. Onomkeerbaar, want het jonge volkje stort zich massaal op de hippe huigklank. Wat mij van de colleges dialectologie die ik als student volgde, bijgebleven is, is de volgende redenering:

- taal streeft naar vereenvoudiging
- de huig-r is makkelijker uit te spreken
- dus: over enkele generatie zal het Nederlands enkel nog een huig-r kennen.

Al kan ik mij voorstellen dat dat niet de enige reden is. En ik vind ook nergens bewijzen die deze stelling kunnen staven.

Brussel

Wat papier en een stylo. Meer heeft een treinreiziger niet nodig om de tijd door te komen. Terwijl de Brusselse skyline langzaam vervaagt, overloop ik nog even de dag. Ik kom ten slotte niet elke dag in Brussel. En telkens ik er kom, merk ik dat ik blij ben dat ik de trein genomen heb en niet in de eindeloze file moet gaan staan.

Deze morgen ben ik afgestapt aan het Centraal Station, een plek die nog de geladen sfeer van de laatste weken ademt. De gedachte aan de 17-jarige JVH, die in de centrale hal werd vermoord omwille van zijn mp3-speler, is overal aanwezig. De bloemenberg mag dan al verdwenen zijn, de security patrouilleert nadrukkelijk in het stationsgebouw.

Ik neem de metro richting Herrmann-Debroux, waar auto's op en onder het gelijknamige viaduct opnieuw glansrijk bumper aan bumper rijden, zoals ze dat elke ochtend doen. Aan Demey stap ik af en ben ik op de plaats van mijn eerste afspraak. "Mijn" stagiaire wordt geprezen omwille van haar professionele ingesteldheid, een opmerking die ik later vandaag nog twee keer hoor. Het bevestigt me in de overtuiging dat we met onze opleiding marketing het nog niet zo slecht doen. En dat is dan een understatement.

Ik besluit de 3,5km naar mijn volgende afspraak te wandelen. Zo ontdek ik een stukje Brussel waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde. De relatieve rust en zelfs stilte staan in schril contrast met het beeld dat we doorgaans van onze hoofdstad krijgen voorgeschoteld. Ik geniet van het vogelgezang en de zon tijdens de wandeling.

De locatie van mijn tweede afspraak is schitterend. Het is wel aan meer reclamebureaus gegeven om een passende locatie te vinden, maar het loft-kantoor van DDB is toch wel één van de mooiste die ik al gezien heb. Ook hier trakteren we de student in kwestie op een (meer dan) positieve evaluatie.

Het is al na twaalven als ik de metro neem naar de Central, om van daaruit naar het Noordstation te sporen. Ik stap uit in een andere stad bijna. Op het plein zie ik dat de ijskar gouden zaken doet. De bankjes zijn allemaal bezet. Een koppeltje probeert discreet ruzie te maken. Een jonge allochtone vrouw leest De Da Vinci Code (in het Nederlands). Een wat oudere man zit duidelijk te genieten van de va-et-vient die zich voor zijn bokaalglazen afspeelt.

En dan gebeurt het. Op de Albert II-laan word ik opgeschrikt door een fluitend zwaantje dat gebaart dat iedereen aan de kant moet. Hoewel het licht op groen staat, neem ik een stap terug. Ik zie de wagen met een vreemde nummerplaat. 1. Meer staat er niet op.
Eén tel later sta ik oog in oog met de koning naar wie de straat die ik bewandel, genoemd is. Misschien beeld ik me het oogcontact in, misschein ook niet. Het gaat allemaal razendsnel.

Als de koning met zijn gevolg voorbij is, zet ik mijn weg naar de derde afspraak verder: het KBC-gebouw in de Havenlaan. Ook hier hoor ik niks dan positieve geluiden.

Mijn derde afspraak was ook mijn laatste in Brussel. Ik besluit de metro te nemen naar het Warande-park. Het is er heerlijk toeven. Ik wandel voorbij een man die qua leeftijd moeiteloos mijn vader kan zijn. Hij heeft geen oog voor mij. Hij is in een innige omhelzing (en zelfs meer dan dat) verwikkeld met een vrouw die jong genoeg is om mijn veel jongere zus te kunnen zijn. Ook dát is Brussel.

Dwars door Brugge

Tijd om toch eens mijn eigen sportieve prestaties in de kijker te plaatsen op deze blog. Soms mag een mens eens fier zijn op zichzelf. Neh.

Ik heb gisteren meegelopen in Dwars door Brugge, als voorbereiding op de 20km door Brussel (over drie weken zowaar). Ik vind dat ik het in mijn eerste wedstrijd niet onaardig heb gedaan. De vijftien km waren voorbij in +/- 1u28, dus tegen goed 10km/u. Ook het gevoel achteraf was vrij goed. Zelfs the day after voel ik niet al te veel stijfheid in de benen, dus met het oog op 28 mei (20km) zit dat wel snor.

Volgens mij heeft veel te maken met het lopen via hartslag. Eerlijk gezegd: ik zou niet zonder durven. Doe je dat wel, dan riskeer je dat je zoals enkele collega-lopers na 5km volledig opgebrand bent. Nu heb ik de volledige 15 km toch in een al bij al vlot tempo kunnen uitlopen. Al zullen die laatste vijf km ook wel verdomd lastig worden. Ik hou je op de hoogte.

Rund um den Henninger Turm

Eigenlijk is er maar 1 echte Duitse wielerklassieker. Sedert 1962 rijden de profrenners elk jaar op de dag van de arbeid in Frankfurt hun rondjes rond de Henninger-toren. Henninger is een plaatselijke brouwerij, die sedert het begin van de klassieker haar naam met de wedstrijd heeft verbonden. Dat heeft hen duidelijk geen windeieren gelegd: als Henninger al bekend is buiten Duitsland, dan heeft dat in de eerste plaats te maken met de jaarlijkse wielerwedstrijd.

Tijdens de editie van gisteren waren gisteren de Duitsers - ondanks een goeie prestatie - nu eens niet aan het feest. Drievoudig winnaar Erik Zabel werd pas vierde; spurter-concurrent Danilo Hondo werd derde. De tweede plaats werd ingenomen door Duits kampioen en wonderkind Gerald Ciolek (nog niet eens 19 jaar). Dit jaar ging een Italiaan met de hoofdruiker lopen: ronderenner Stefano Garzelli won de spurt bergop.

En de Belgen? Het is al van 1992 geleden dat nog een landgenoot won. Toen was Frank Van Den Abeele (ken je hem nog?) de snelste. Maar misschien is het volgend jaar aan de vijfde van dit jaar: Björn Leukemans.

Overigens: Grootste Sportbelg Eddy Merckx kon ook deze wedstrijd (uiteraard!) winnen, al was het maar 1 keer, in 1971. Maar echt verbazingwekkend is dat niet, want dat jaar won hij zowat 1 wedstrijd op 2 waaraan hij deelnam - o.m. de Omloop Het Volk, Milaan-San Remo, Luik-Bastenaken-Luik, de Tour, de Ronde van Lombardije en het WK. Tommeke heeft dus nog werk...