De kloof met de burger

In deze elektronische tijden wordt de kloof met de burger fel overdreven. Ik geef je een voorbeeld om het concreet een aanschouwelijk te maken - om maar te zeggen: ik sta in het onderwijs, en wij leven op als we door middel van een voorbeeld een stellling concreet en aanschouwelijk kunnen maken, maar dit geheel terzijde.

Eind vorige week schreef ik een blogpost over de ondernemingszin bij studenten op onze opleidingsblog. De link naar die post heb ik begin deze week doorgestuurd naar Frank Vandenbroucke (de minister, wat dacht je).

En zie: luttele dagen later stuurt de minister mij zijn reactie door. De kloof met de burger is alweer een beetje gedicht. Dankzij tinternet.

John Williams, il maestro

't Is een schande dat Tokio Hotel wel, maar John Williams nog niet aan bod is gekomen op mijn blog, bedenk ik nu. Wie mij kent, weet dat ik het nogal heb voor het muzikale brein achter de films van Steven Spielberg. Jaws, Indiana Jones, E.T.: het is enkel maar dankzij de soundtrack dat deze prenten echt tot de verbeelding gaan spreken. Sinds 1974 wordt elke Spielberg-film muzikaal ondersteund door Williams.

Ik moest opeens denken aan John Williams toen ik vorige week het zesde deel van Harry Potter ben beginnen lezen (Harry Potter and the Half-Blood Prince). Williams heeft immers de score gemaakt van de eerste drie tovenaarsfilms. Zeker de eerste Potterfilm wordt gedragen door het ijzersterke thema.

John Williams heb ik leren kennen toen ik als 8-jarige ging kijken naar E.T. Een overweldigende ervaring in die tijd, vooral omwille van de - in mijn ogen toen al - magistrale muziek van de meester. Later heb ik ook zijn andere filmmuziek leren kennen. Maar het hoogtepunt van zijn werk is ongetwijfeld de (originele) muziek voor de eerste en de tweede Star Wars van George Lucas. Voor die soundtrack won hij in 1977 trouwens één van zijn in totaal vijf (5!) Oscars. Zijn andere Oscars kreeg hij voor Fiddler on the Roof (1971), Jaws (1975), - uiteraard! - E.T. (1982) en Schindler's List (1994) Daarnaast werd hij ook nog meer dan 25 keer genomineerd voor de hoogste filmonderscheiding.

De nu 75-jarige Williams is zonder meer een fenomeen. Tussen 1959 en vandaag heeft hij meer dan 100 films van muziek voorzien. Daarnaast heeft hij ook nog de hymne gecomponeerd voor de Olympische Spelen van 1984 (Los Angeles). Dat mocht hij nog eens dunnetjes overdoen, toen in 1996 de Olympische Spelen in Atlanta werden gehouden.

Tot slot: weinigen weten dat John Williams oorspronkelijk begon als een jazzcomponist. Af en toe klinkt dat - met een vette knipoog - nog door in zijn composities. The Cantina Band uit Star Wars is daar het mooiste voorbeeld van.

Typo

Toen ik deze morgen een aantal de grondbeginselen van de handelscorrespondenten aan het bijbrengen was, stootte ik op de volgende zin die zij - opdrachtsgewijs - hadden geproduceerd:

Indien u akkoord gaat met deze kleine verandering, kunt u rekenen op een aanzienlijke besteling.

Nu kun je daar veel over zeggen qua wollig taalgebruik en zo, maar een aanzienlijke besteling... Ik weet niet welke ik de mooiste vind: die van hierboven, of die van een paar jaar geleden:

Indien u binnen de vijf werkdagen levert, kunnen wij u constante betaling garanderen.

Studenten, ze blijven een bron van vermaak. Zeker qua taal. Ik ga de lapsussen bundelen en over tien jaar uitgeven. Wordt gegarandeerd een bestseller.

Supersport

Het is wel erg gesteld met het Belgische sportnieuws. Hoewel het Belgische voetbal nationaal en – zeker – internationaal het niveau van pakweg Luxemburg of Kazachstan nauwelijks nog haalt en absoluut niet overstijgt, vindt het verzamelde sportjournaille van de VRT het toch de moeite om Sportweekend te laten starten met de – alweer tegenvallende – wedstrijd van de Rode Duivels tegen Polen. Meer dan 10 minuten spenderen aan een belabberde EK-campagne die naar zijn einde snakt, is er zelfs voor deze brave belastingbetaler teveel aan. Trek er dan toch gewoon een streep onder tot aan de Olympische Spelen. Dan zien we wel weer.

Over Olympische Spelen gesproken. Ik volg deze winter met meer dan gewone belangstelling de prestaties van Sven Nys. Gisteren in Hasselt en vandaag in Gavere heeft Nys nog maar eens zijn klasse bewezen. En dan mag je nog beweren dat Nys minder zou zijn dan vorig jaar, als je twee keer in één weekend wint, dan ben je – tja – de beste.

Zeker vandaag in Gavere maakte Nys zonder meer indruk. Bij elke versnelling ging Super-Sven simpelweg mee; maakte hij een slippertje, dan dichtte hij binnen de halve ronde het gat dat de anderen met veel moeite probeerden te slaan. En als kers op de taart: één splijtende demarrage in de laatste ronde op “het heuveltje”. Op een halve ronde nog een voorsprong van een halve minuut uit zijn dijen geschud. In-druk-wek-kend. Eerlijk gezegd: van het mooiste en strafste dat ik Sven Nys al heb weten doen. En hij heeft toch al een zekere staat van dienst, niet?

Over dode papegaaien en palindromen

De legendarische hilarische sketch van Monty Python... Veel commentaar moet daar niet bij.

O ja, voor wie de titel wil snappen: die zal het filmpje helemaal moeten uitkijken...

Groen - Blauw : 1-2

Het was vrijdagmorgen al begonnen. Nogal wat studenten hadden een tweekleurige sjaal om de hals gebonden. Dat de ene kleur zwart was, daar kon zelfs de tegenpartij mee leven. Dat de andere kleur overwegend groen en niet blauw was, dat was al wat minder.

Ook collega’s ontsnapten niet aan de match van ’t jaar. Onze voormalige Rode Duivel (tussen haakjes: de enige onder de collega's die tot nog toe Wikipedia heeft gehaald) en onze drukker keken een vrouwelijk collega wat meewarig aan, toen die met haar blauwzwart gestreepte jurk de hogeschool binnenwaaide. Door onze mediathecaris daarentegen werd zij met open armen ontvangen.

En dan de wedstrijd zelf. Na een dag van haast ondraaglijke spanning een intense strijd op leven en dood, zowel op als naast het veld. De sfeer van de oude dagen, toen voetbal nog leuk was. Die sfeer dus. En de blauwzwarten hebben gewonnen. Maar de groenzwarten waren de best voetballende ploeg. Ik weet het alleen maar van horen zeggen.

Voor altijd

Deze week las ik in de krant dat zowat 20% van de Duitsers een terugkeer wil naar de ooit zo verfoeide muur. Ongeveer gelijktijdig met dat bericht las ik het stukje van Koen Fillet over “In mijn tijd…”. Inderdaad, om het stukje van Koen te parafraseren, er liep een muur door Berlijn en op dat moment ging dat zo blijven. Voor altijd.

Het deed me terugdenken aan de zomer van 1989, toen we met de familie een citytrip (al denk ik niet dat het toen al zo heette) maakten naar Berlijn. Doorheen die merkwaardige stad liep de muur, als een­ levensgroot litteken. Tijdens ons uitstapje naar Oost-Berlijn werden we geconfronteerd met de rauwe realiteit. Het stadscentrum van het oosten was netjes opgekuist; ging je even buiten het centrum, zag je al gauw de kogelgaten, getuigen van een – toen al – ver oorlogsverleden. De Stasi was alomtegenwoordig. Op één van de grote boulevards van Berlin Ost – Hauptstadt der DDR – had een Trabant postgevat. Op zich geen wonder, want Berlin (Ost) reed toen vol met dergelijk milieuonvriendelijk tweetakttuig. Wat wel verwondering wekte, was de zendapparatuur in de auto. En de twee norse mannen, die af en toe de zendapparatuur gebruikten. Na een paar honderd meter wandelen werd het opzet duidelijk: schijnbaar lukraak – maar wellicht na ruggespraak met de zendapparatuurmannen – plukten twee Vopo’s auto’s uit het verkeer.

Toen we in 1993 een rondreis maakten langs de Oostkust van de Verenigde Staten, stootten we op een gegeven moment op een Oost-Berlijnse familie. Ik herinner me nog dat de vader me toen zei (toen toch al ruim vier jaar na de Wende en drie jaar na de Wiedervereinigung): “Die Mauer steht eigentlich noch. Im Kopf.”

Tien jaar na de Oost-Europese revoluties kwam ik voor het eerst terug in Berlijn. De muur had plaats gemaakt voor indrukwekkende bouwwerken. De Duitsers spraken in die periode niet voor niets over Baustelle Berlin. Maar de sfeer in de stad bleef fascinerend. De muur stond er fysiek niet meer, maar Berlijn was (en is) toch nog altijd een gedeelde stad. Met twee stadscentra (Ku’damm en Alexanderplatz).

Berlijn is die gespleten persoonlijkheid nooit kwijtgeraakt. En dat blijkt dus nu ook uit de harde cijfers: één op vijf Duitsers wil de muur terug. Al kan je het natuurlijk ook anders bekijken: 80% wil dat de muur wegblijft. Voor altijd.

Verder studeren

Na even proefdraaien en wat morrelen (prutsen in schoon Vlaams) aan lay-out en links en eerste tekstjes is hij er dan eindelijk. Niet zonder trots kondigen wij u aan: de enige echt BM-blog (ofte: bedrijfsmanagement).

Waar kan je 'm vinden?

(tromgeroffel)

http://verderstuderen.blogspot.com.

De eerste blogpost is er eentje met de foto's van de nieuwe lichting bachelors in bedrijfsmanagement (accountancy-fiscaliteit, financie- en verzekeringswezen, logistiek management en marketing). Of - zoals de tekst het zelf zegt:

Kunnen we een blog over verder studeren beter starten dan met een blik op
de toekomst? Waarom studeert een tiener verder? Om uiteindelijk dat felbegeerde
stukje papier te krijgen.

Maar tussen de dag dat je beslist om verder te studeren en de dag dat je
uiteindelijk afstudeert, heb je een hele weg afgelegd. Het is onze bedoeling om
die periode in deze blog te coveren.

We zijn eens benieuwd wat dat gaat geven...

Nys

Heb je vanmiddag Sven Nys zien rijden. Hij reed ze – op een nochtans niet zo selectief parcours – één voor één uit de wielen. Met de hulp van zijn oude oud-ploegmakker Richard Groenendaal, 38, die even het voortouw nam. De jonkies moesten uit de wielen, behalve dan Sven Nys en ene Zdenek Stybar, 21 pas. Daarna was het de beurt aan de meester zelve. Nys trok snoeihard door. De rest moest uiteindelijk passen.

We beweerde ook alweer dat Nys niet zo goed zou zijn als vorig jaar? Dat hij meer koersen zou verliezen? Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Sven – gedwongen door zijn zomerse mountainbike-uitspattingen – kieskeuriger koerst dan vorig jaar, slimmer is geworden, en – op momenten dat het echt moet – zelfs sterker uit de hoek kan komen.

Kijk, gisteren in Eernegem eindigde hij uiteindelijk niet op het podium. Met alle respect, maar de
cross in Eernegem kan je moeilijk een topcross noemen. Op het moment dat het echt moet (Superprestige) pakt Nys nog eens uit. Ook als Nys dit jaar niet de SP wint, geen enkele WB-cross op zijn palmares bijschrijft deze winter, mistast in de GVA-trofee en de Belgische en Wereldtitel laat liggen, dan nog is diezelfde Sven Nys de beste crosser ooit.

Achmed the Dead Terrorist

De Amerikaanse stand-up comedian annex buikspreker Jeff Dunham heeft zo zijn eigen manier om met zelfmoordterrorisme om te gaan. Zijn act met "Achmed the Dead Terrorist" is redelijk geniaal, als je 't mij vraagt. Lean back and enjoy!