Rock voor Specials (3): Sioen

Dat Gentenaar Sioen een getalenteerde singer-songwriter is, wisten we eigenlijk al. Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik zijn songs niet zo goed ken, vond ik het meteen goed. Violist Jeroen Baert geeft met zijn riffs trouwens een apart tintje aan de typische Sioen-sound. Dat was vooral zo toen enkel hij en frontman Sioen een beklijvende versie speelden van Too Good to Be True (of zoiets?). In één woord: schitterend - vond ook mijn jongste zoon, die geestdriftig zat te applaudisseren tijdens het nummer.

Sioen kreeg ook het publiek op zijn hand toen hij al in het begin verwees naar een vrouw die een bordje omhoog stak ik heet ook Sioen. Vanaf dat moment kon het niet meer stuk. Hoogtepunt was Ease Your Mind, het nummer dat ook op single uitkwam. Allicht was de herkenning (aha, dat heb ik al eens gehoord) daar niet vreemd aan. Die CD van Sioen zal ik dus ook nog wel eens moeten aanschaffen. Ooit.

Rock voor Specials (2): Stash

Seizoensrevelatie Stash kreeg met voortreffelijke nummers direct de weide mee. Gunther Verspecht (in huiselijke kring door onze oudste ook wel eens de Gunther genoemd) heeft dan ook zijn stem én zijn uitstraling mee - die ondefinieerbare x-factor. Vooral het Dolly-Parton-intermezzo (Joleen, Joleen, Joleen, Joleeeeeeeeen...) werd gesmaakt. Het illustreert alleen maar het vakmanschap van de groep om beter te zijn dan het origineel. Enkel Sadness bleef een beetje in de synthesizer steken, vond ik. Maar dat is dan ook het enige minpuntje van het hele optreden.

Ondanks de bijval op het einde van het concert, leek het er even op dat er geen bisnummers gingen komen. De jukebox lag al aan, toen de Gunther en de zijnen toch nog terug op het podium kwamen. Met Angels deed Stash even denken aan het betere Status Quo-werk. Als opener konden de Specials niks beters dromen.

*(update: Dat Dolly-Parton-intermezzo is trouwens ook uitgezonden geweest geworden in het één-Journaal van 19u)

Rock voor Specials (1)

Alle bewoners van de Dries (de plaats waar de festivalweide ligt) zijn uitgenodigd voor het festival Rock voor Specials. Het uitgelezen moment dus om een paar Belgische topgroepen live aan het werk te zien: Rock voor Specials maakt er namelijk een erezaak van om het kruim van de Belgische rock- en popsien net voor Rock Werchter naar Doornzele te halen om voor een uitbundig publiek van 5000 mentaal gehandicapten op te treden. Ook dit jaar is de affiche niet mis met o.m. Stash, Monza, Sioen, Gabriel Rios, Ozark Henry, Laïs en Zap Mama.

Aangezien mijn vrouw omwillen van gekende redenen nog niet helemaal te been is, nam ik de twee oudsten om beurten mee. Met hun 3,5 en nog net geen 2 behoorden ze allicht tot de jongste festivalgangers, maar ze waren daarom niet minder enthousiast. Beiden wisten ze - op papa's nek - niet waar eerst te kijken. Het was in meerdere opzichten een overweldigende ervaring: voor hen allicht omdat ze nog zo klein zijn en toch veel indrukken op zich zien afkomen, maar ook voor papa. Zeg nu zelf: wat is er leuker dan met je ukkepuk in de nek kunnen genieten van Stash en Sioen. Monza hebben we niet meegepikt en ook Gabriel Rios speelde voor ons niet op het juiste moment (bedtijd) . Misschien straks nog Ozark Henry? We zien wel, als we nog niet te moe zijn...

Flikken in Doornzele

Zeg nog eens dat hier nooit wat gebeurt. Woensdag en donderdag is er hier op de Dries Rock voor Specials, en vandaag is de productieploeg van Flikken bij onze buur neergestreken voor opnames.

Het wordt in elk geval een scène met de Ludo en de Mark (alias Raymond en Pasmans), want die heb ik hier in hun volle glorie (d.w.z. met flikkenkostuum) zien rondlopen. Voor de rest hadden ze tentjes geplant in onze buur zijn tuin. Daarin zouden illegalen logeren die dan door Raymond en Pasmans gevonden worden (of zo, ik heb het ook maar van horen zeggen).

Nog een pittig detail: rond 18u liepen de opnames naar hun eind. Onze twee oudsten waren buiten aan het spelen en de oudste vond het de hoogste tijd voor een spelletje hamertje tik. Een mevrouw van de productieploeg is dan komen vragen of mijn zoontje alstublieft niet meer zou hameren.

Als je in de volgende reeks Flikken een scène ziet met Raymond en Pasmans, die illegalen uit hun tent lokken, en je hoort op de achtergrond een hamer, dan is dat onze Seppe. We kijken er al naar uit.

Mats (2)

Tja, 't is deze dagen al baby wat de klok slaat. Vermoeiend is het wel, vooral omdat er al twee K.D.'s rondlopen. Dat vraagt uiteraard ook nogal wat georganiseer, maar als ik Mats in mijn armen neem en hem eens diep in de vredig slapende ogen kijk, dan vergeet ik maar al te graag de vermoeidheid.

Overigens, mama zal allicht dinsdag naar huis mogen komen. Zeer vroeg voor een keizersnede, maar wel omdat we thuis nog kraamzorg krijgen. En hopelijk kan ze in elk geval vóór woensdag komen, want dan begint Rock voor Specials en dan kan ik met de twee oudsten even een kijkje nemen.

Mats

Mats is deze morgen (8u15; ik geloof officieel zelfs 8u16, dat moet ik nog eens nakijken) per keizersnede geboren.

Mats is onze derde zoon en het kleine broertje van Seppe en Timo. Bij de geboorte woog hij 3,495 kg en mat hij 50 cm.

Moeder en zoon stellen het goed. Papa ook, dank je.

Moet ik er nog bij zeggen dat we dolblij zijn met ons derde gezonde boeleke?

Alea iacta est

Oef... We hebben gedaan. De examens zijn verbeterd, de punten opgeteld. Morgen worden ze officieel ingevoerd en dan geldt het principe: rien ne va plus.

Het is dan aan de respectieve examencommissies om uit te maken wie slaagt en wie een tweede kans verdient.

Het grove werk is gedaan. De baby mag komen.

Denk nog eens na, Gezinsbond

Kijk, een mens heeft zijn principes: als gezonde man word je verliefd op een gezonde vrouw en na een tijdje gezonde verkering trouw je. Na de gezonde trouwpartij volgen de - hopelijk - gezonde kinderen.

Maar wat als die man nu verliefd was geworden op een andere man. Of die vrouw op een andere vrouw. Dan konden ze nu wel trouwen, maar that's it. Geen kinderen (dus ook geen slapeloze nachten, vieze luiers en nukkige buien, al heb je voor dat eerste en dat laatste niet noodzakelijk kinderen nodig). Nu had ik van de Gezinsbond, waarvan wij overigens met het ons kenmerkende enthousiasme lid zijn, wel iets anders verwacht dan het brute njet van het afgelopen weekend. En ik die dacht dat holebi zijn de dag van vandaag toch wat eenvoudiger was geworden.

Sorry, Gezinsbond, maar ik begrijp jullie niet. Jullie hebben in het verleden al meerdere malen een lans gebroken voor eenoudergezinnen, nieuw samengestelde of gelijk welke gezinnen. Welnu, de holebigezinnen hebben jullie in deze ook nodig. Als enthousiast lid roep ik jullie dan ook op om het gezond verstand te gebruiken en ook deze gezinnen te steunen in hun kinderwens. Want uiteindelijk draait het toch om het geluk van onze kinderen: dat ze twee liefhebbende ouders hebben om bij op te groeien. Of deze ouders al dan niet een verschillend geslacht hebben, is eigenlijk onbelangrijk.

Wat heb ik bijgeleerd tijdens de examens?

De examens zijn een onuitputtelijke bron van nieuwe en vernieuwde kennis, feiten waar we nog nooit bij stil stonden of feiten die plots veranderd zijn.
Tijdens deze examenperiode heb ik o.m. geleerd dat:

• na Eupen nu ook Wenen in Duitsland ligt;
• de "doelgroep" in het Duits volgens mijn studenten ook “Torgruppe” kan zijn (en ik die dacht dat het “Zielgruppe” was – Tor betekent o.m. doelpunt);
• dat CH op een brief de afkorting is van China;
• dat Zwitserland nu ook de Zwitserse mark als munteenheid heeft; dat lijkt logisch gezien het eerste in deze opsomming, al moet ik er wel bij vermelden dat Duitsland in elk geval al op de euro is overgeschakeld;
• dat er tijdens de holocaust 6 miljoen doden stierven. Dat werpt meteen een heel nieuw licht op de zaak.

Als ik nog meer bijgeleerd heb, laat ik het u onmiddellijk weten.

Voor wie het knarsetandend volgt: nog altijd geen derde Cubber junior.

EuroEnglish

Onderstaande tekst is niet van mij en is zeker ook niet zo nieuw (via). Maar telkens ik examens Engels aan het verbeteren ben, moet ik eraan denken. "Ze drem" is volgens sommige studenten soms heel erg dichtbij. Gelukkig niet voor allemaal...

The European Commission has just announced an agreement whereby English will be the official language of the EU rather than German, which was the other possibility. As part of the negotiations, Her Majesty's Government conceded that English spelling had some room for improvement and accepted a five year phase-in plan for what would be known as "EuroEnglish".
In the first year, "s" will replace the soft "c" ... Sertainly; this will make the sivil servants jump with joy. The hard "c" will be dropped in favor of the "k". This should klear up konfusion and keyboards kan have one less letter.
There will be growing enthusiasm in the sekond year, when the troublesome "ph" will be replaced with "f". This will make words as "fotograf" 20% shorter.
In the third year, publik akseptanse of the new spelling kan be expekted to reach the stage where more komplikated changes are possible. Governments will enkorage the removal of double letters, which have always ben a deterent to akurate speling. Also, al wil agre that the horible mes of the silent "e"s in the language is disgraceful, and that they should go away.
By the fourth year, peopl wil be reseptiv to steps such as replasing "th" with "z" and "w" with "v".
During ze fifz year, ze unesesary "o" kan be dropd from vords kontaining "ou" and similar changes vud of kors be aplid to ozer kombinations of leters as vel.
After zis fifz yer, ve wil hav a reli sensibl riten styl. Zer vil be no mor trubls or difikultis and evrivun vil find it ezi tu understand ech ozer.
ZE DREM VIL FINALY KOM TRU!

im Tageszeitung Leben

Examens en eindwerkjes verbeteren is op zich al een inspannende bezigheid. Sommige studenten maken het nog eens extra inspannend door hun hersenspinsels. Zo las ik in één van de werkjes het volgende:

Er ist im Tageszeitung Leben Geschäftsführer...

"Wie, bitte?", hoor ik de Duits(on)kundigen onder u al denken, en dat is precies hetzelfde als wat er bij het lezen van dit stukje onvervalste Duitse poëzie door mijn hoofd flitste...

Dankzij mijn bij de studenten reeds met het epitheton "legendarisch" omschreven inlevingsvermogen, werd het mij vrij snel duidelijk. De student in kwestie, vlijtig als hij/zij is, was naar de site www.leo.org gesurft om zich daar te goed te doen aan de wondere wereld van het automatische vertaalwoordenboek. De vlijtige student tikte daar "daily" in als onderdeel van "daily life". En wat krijg je daar als eerste vertaling van "daily"? Juist, ja...

Beste student, nooit gehoord van woordsoorten? Context? Voorbeelden? Had je nu nog even verder geklikt, dan was je allicht bij de tweede vertaling uitgekomen: täglich. Dan was je al een stukje dichter bij je vertaling gekomen, maar dan was je er nog niet, want geen Duitser zal zeggen: im täglichen Leben. Hij zou wel zeggen: im Alltag.

Ik zal je morgen op het mondeling examen nog wel eens vragen hoe je hiertoe gekomen bent, maar ik ben vrij zeker van mijn educated guess.

Examentoezicht

Door de band moet je een examentoezicht zien als een periode van een paar uur uit je leven die je daarna zo snel mogelijk vergeet, maar jammer genoeg nooit meer kan inhalen.

Het wordt echter wel interessant als je jezelf als toezichter weet te motiveren om te observeren. Er gaat niks boven het observeren van studenten die examen afleggen. Alle maskers gaan dan af. Je ziet de ene tellen (en blijven hangen – “verdomme, die vierde reden, wat was dat ook alweer?”), de andere vlijtig schrijven (tot er schrijfkramp optreedt en er ostentatief met de armen moet gezwaaid worden) en een derde af en toe wat naar buiten kijken (daarbij het hoofd schuddend, als zal het juiste antwoord vanzelf wel op zijn plaats geschud worden).

Af en toe moet je als toezichter – en ondanks dat prachtige schouwspel – een geeuw onderdrukken (of net niet onderdrukken). Als dan toevallig een student opkijkt en je ziet geeuwen, wisselen we even een lach van herkenning uit: ach, een toezichter-lector is ook maar een mens.

Justine Henin

Justine is terug. En hoe! Nadat ze ons in haar sukkeljaar 2004 al trakteerde op een Olympisch tornooi om “u” tegen te zeggen, is ze dit jaar weer “gewoon” top.

Er is trouwens een merkwaardige evolutie aan de gang bij onze Belgische tennisbabes. Daar waar Kim Clijsters vroeger (daarmee bedoel ik: voor 2004) geroemd werd om haar mentale kracht, kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat het de Limburgse precies aan mentale weerbaarheid ontbreekt om op cruciale momenten de match uit te spelen. Geef toe, 6-1, 3-1 aan de winst tegen Davenport, dat is zoals AC Milan die aan de rust 3-0 leidt tegen Liverpool: je mag als bijna-winnende partij op je beide oren slapen. Maar precies dan sluipt de twijfel in de rangen: de bal net niet breed genoeg slaan, net niet hoog genoeg, net niet diep genoeg. De tegenstander komt terug en mept je ongenadig uit het tornooi. Clijsters heeft de wedstrijd vooral tussen de oren verloren.

Het omgekeerde scenario zagen we bij Justine Henin. De tengere Waalse had het zichtbaar moeilijk tijdens de wedstrijd tegen de – onvermijdelijk – Russische Koeznetsova. En toch wint ze, omdat ze er is in blijven geloven. Dat we na de wedstrijd tegen de – alweer – Russische Sharapova alarmerende berichten te horen krijgen, als zou Henin weer de fysieke uitputting nabij zijn, pleit enkel maar voor haar mentale weerbaarheid die ze keer op keer heeft getoond in dit tornooi. Na drie Spaanse vliegen en evenveel Russische berinen is het nu de beurt aan de Franse slag van Mary Pierce om niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk naar huis geklopt te worden. Allez, Juju!

Coolcast laureaat Grote Prijs Ondernemende School

Onze broeders van het departement PIH hebben dezer dagen alle reden om te vieren: Coolcast, het internetradioproject van studenten, heeft gisteren de Grote Prijs Ondernemende School (UNIZO) en de daaraan gekoppelde 3000 euro gewonnen.

Proficiat, Coolcasters!

(En probeer misschien ook rekening te houden met deze suggesties; ze zijn zeker interessant om even te overwegen).

Teambuilding

De teambuildingdag van team Bedrijfsmanagement is een lucky shot geworden wat betreft het weer. Voor onze fietstocht hadden we ons inderdaad geen beter weer kunnen dromen.

Na de vestimentaire keuring reden we eerst naar Stalhille, naar bronsgieter en –kunstenaar Hubert Minnebo. Collega CM was intussen met de auto tot bij ons gereden en had daar zelfs een boete voor over gehad.

Minnebo kon ons moeiteloos onderhouden over zijn reizen naar het Oosten (inspiratiebron voor zijn scheppend werk), over zijn bronzen beelden en over de techniek van het bronsgieten. Na de rondleiding in zijn werkkamer(s) en atelier werd ons duidelijk wat de schoonbroers Minnebo en collega LL gemeen hebben: ze delen hetzelfde redenaarstalent.

Datzelfde redenaarstalent kreeg echter een deuk wanneer collega LL duidelijk moeite moest doen om een krachtterm te onderdrukken. Reden: de 40-jarige fiets weigerde dienst (achterwiel geblokkeerd).

Na een stop op een terrasje (eigenlijk de enige motivatie om enkele niet nader genoemde collega's op de fiets te houden) reden we verder de Jabbeekse velden in, naar Lauretum. In een taal die het midden hield tussen plat Jabbeeks en gekuist West-Vlaams vertelde André Devisch over zijn ervaringen in de laurierkweekwereld. Zijn ondernemersgeest bracht hem o.m. tot op de koninklijke paleizen van België en Denemarken.
Als toetje kregen we een ijsje met lauriersmaak, een aanrader voor fijnproevers...

De terugtocht naar school verliep redelijk chaotisch (pijnlijke knieën, handen en poepjes inbegrepen), maar rond 19u kwam iedereen toch veilig en wel aan.

De rest van de avond kunnen we in een paar woorden samenvatten: eten, drinken, gezellig babbelen (echt op zijn Vlaams dus). En voor zij die de telefoongesprekken hebben gevolgd: met Seppe is alles OK, hij is vandaag weer naar school.